دهانِ زندگی

جهلِ جلی

به بین هنگامه ا ی  آهندلی را

جنونِ  جادوی  جهلِ جلی  را

گذارم پا به روی  هرچه فریاد

کجا  وا میگذارم   صندلی را

تیشه به ریشه

زبانهـــــا  گشته همسان  کلیشه

به  هر جا  میروی  مانند نیشه

دلم ریشه که این شهر پرآشوب

خودش را میزنه تیشه به ریشه

دهانِ زندگی

دلم  بیجای  بیجا  مانده  اینجا

ز بارِ ناله از پا  مانده  اینجا

برای دیدنِ یک لقمه احساس

دهانِ زندگی  وامانده  اینجا

بویِ نازِ

نبرده پی به بویِ نازِ فرهنگ

الفباشان حروفِ واژۀِ   جنگ

به  دورند از مسیرِ  زندگانی

هزاروسه صدوهشتادفرسنگ

دیدار محبت

لبانش بغضِ جهلِ جنگ دارد

ز-آی-   آدمیت  ننگ   دارد

نگاهِ   خسته او  مثلِ همیشه

زدیدار  محبت   ننگ دارد

میدانِ  خالی

حروفِ  حلقهء  تزویرگشتیم

به پایِ    ملتی زنجیر گشتیم

به یُمنِ خُمِّ  رنگارنگِ تزویر

درین میدانِ خالی شیرگشتیم

کشاورز کویر

زسر در پای  آتش تیرِ تیریم

جهنم را به هرسویی سفیریم

زفکرِ باورِ ما حاصلی نیست

کشاورز  سیه  روزِ  کویریم

کشتِ زهر

چه بااین آب وخاک وخشت کردیم

که  تصویر جهان را زشت کردیم

به  جــــز   نابودی     فردا  نبینیم

ازین زهری که اینجا کشت کردیم

نسل سکوت

اسیرِ  مجمــــــعِ  باد و بروتیم

به پیشِ تک تکِ اینان به توتیم

شده  تاریــخِ  ما  ثبتِ  سیاهی

که ما از تیرۀِ  نسل  سکوتیم

بُرو بیا

درین میهن چه غوغایی به پاشد

که  نامِ  کوچکش مهمانسرا شد

دگـــراز میزبانی  خسته  گشته

وطـــــن  دروازۀِ   بُر و بیاشد

شوروشیرین

به همــــراه  دلم  کردم  بر آورد

هر آنچه  را  برایــم  سنگر آورد

چنان  کامِ ستم  را کرده  شیرین

که شورش را  به شهرِمادرآورد.

نورالله وثوق

1388/10/23

http://norollahwosuq.blogfa.com/