شادروان ببرک کارمل:

نوشته‌ی محمد عثمان نجیب

من به شخصه تاریخ را بسیار دوست دارم. آئینه‌یی که نه آئین ها غبار آلودش می توانند و‌ نه قدرت ها از قدرت نمایی حقیقی اش کاسته می‌توانند.‌ نه شاهی تاریخ را دگرگون کرده می تواند ‌و‌ نه گدایی از گرسنه‌گی خود را سیرایی می‌تواند. تاریخ را می‌توان به دل خود ‌و به زر و‌ زور خود نوشت.

اما پایایی قدرت مانور تاریخ چنان است که نه می خواهد آئینه‌یی در دست دروغ سازان زمانه ها باشد. بشر غیر از اصل قرآن که از سوی خدا نازل شد و غیر از انجیل حقیقی کلام خدا، زبور حقیقی کلام خدا و تورات حقیقی کلام خدا و صحف ابراهیم و‌ موسا کلام های حقیقی خدا و حدیث رسول خدا، دیگر هر چی تاریخ داشته و‌ نوشته همه دروغ بوده کما این که تاریخ نگاران غیر وابسته و مستقلی هم وجود داشته اند، اما اصدار حکم حقیقت و غلط تاریخ حتا تاریخ هایی از سلسله های هخامنشی، ساسانی ها، ابن بطوطه، ناصر خسرو قبادیانی، هرودت، طبری و بیهقی و در کشور ما کاتب هزاره، غبار،‌ فرهنگ و‌ ده ها تای دیگر از نگارنده های تاریخ احمدشاهی تا تاج التواریخ و‌ سراج التواریخ و جغرافیای افغان نام های گوناگون اندیش‌مندان زیادی بوده اند که جدا از ملاحظات و حلاجی های محتوایی قوت مانور ذهنی و حک رنگ نی و رنگ و پَر و قلم روی کاغذ، اراسته‌‌گی و شیوا نویسی نگارنده های آن هیچ‌گاه انکار شده نه می تواند. تعدد مجلدات کهن نگاری یا کهنه نویسی و باستان نگری مطرح و‌ مطمح نظر نیست. روش ‌و کاربرد واژه و شیوا نویسی و چنگ انداز دل نویسی بسیار مهم است که اکثر تاریخ نویسان از گذشته تا حال به آن پرداخته اند.

دیدگاه شخصی من به حیث یک رهرو نادان این راه که رفتن به جاده‌ی آن را بسیار دوست دارم چیزی دیگری‌ست و آن این که روایت ‌ها پرداخت های نوشتاری در هرگونه‌یی که باشند روح زنده‌ی رمان گونه حقیقی به آنان داده شود تا روح از قالب های انجمادی تنها روایت تهی کنند و تیر های نشانه گیری شان فقط بدون دلیل و تعلل ذهن خواننده‌ی پرخاش‌گر و زیبا‌نگر باشد. طیف وسیع خواننده های متون تاریخی و‌ کهنی افراد عادی اجتماع نیستند. برای آنان درک محتوایی و حتا داوری محتوایی کم‌تر از پنج دقیقه را نه می گیرد تا سر و آخر محتوا را دیده و حکم بر متن درون کتاب یا تاریخ یا داستان و یا حتا یک نامه‌‌ی عادی صادر‌کنند و دغدغه های ترواشی افکار را پایان دهند. آن ایام کار هایی که ما داشتیم و در دهه‌ی شصت بسیار متبلور بود، زیبا نویسان، بِه نویسان،‌ درست نویسان و عالی نویسان زیادی بودند که رفته های شان را خدا رحمت کند و زنده ها را عمر طولانی نصیب گرداند. نجیب ساکب،‌ اسماعیل فروغی،‌ یوسف هیواد دوست البته هیواد دوست همان زمان، حمید هامی، حضرت وهریز، قهار عاصی، رزاق مأمون سپوژمۍ زریاب، وحید صمد‌زی، یاسین خموش، خالده فروغ، ر‌وښان و ده ها تای دیگر اعم از داستان پردازان و سرودگران دیروز کمی از کهن سال‌تر یا کمی از ما جوان سال‌تر و یا هم‌سالان ما بودند. در مورد بزرگان سخن و ادب که از لحاظ سن و سال و بصیرت و‌ دانی مقدم‌تر ها و و بزرگ‌تر ها گفتاری نه می توانم، چون هم دور از ادب است و هم در ید صلاحیت و خِرَدِ ما نیست که استادان عزیز ما اند، در این قافله نادان ترینی که تاکنون وامانده است منی حقیر و فقیر ‌و سراپا تقصیر هستم.

در میانه های دهه‌ی شصت که اوج اعتلای کلتوری و فرهنگی کشور بود، هرنگارنده چنان با دقت می نوشت و‌ چنان عالی می نوشت که به قول مولانا مپرس. آن امر دو تا عامل داشت: یکی توجه به خود آموزی و خود رسانی و دوم هراس اخلاقی از محیط و‌ ماحول به خصوص حربه‌ی نقد.

تناسب کار نگارنده ها با روش کار خواننده ها یا گوینده ها یک سان نه بود، گوینده های های آگاه داشتیم بدون تفکیک حس جنسیت. همه به نوعی با تو کنار میامدند و از خطای تو می‌‌گذشتند، مثل عبدالله فهیم یا وهاب شادان یا استاد مرحوم همراز صاحب یا سهیلای حسرت نظیمی یا غورځنگ صاحب، یا ظاهر طوطاخیل یا فریده پکتین با ذکیه‌ کهزاد… اما شمار دیگری بسیار سخت گیر بودند…مثل حامد نوری،‌ صدیقه‌ ظفر،‌ استاد مستعان که افتخار شاگردی شان در مکتب را هم داشتم، مینه بکتاش دیروز نه امروز، فوزیه میترا و نبیله همایون. اینان تا قانع نه می شدند زور فلک هم بر شان نه می رسید و متن را خواندن چی که نگاهی هم به آن نه داشتند. منی نادان بیشتر با فوزیه و نبیله درگیر برنامه‌یی خوشایند و دوستانه بودم چون بیشترین سیاهه های من را همین دو نفر و بیشتر فوزیه میترا میخواندند. وقتی متن را برای فوزیه می دادی … تا به خود می آمدی ده تا نقد در یک صفحه

می داشت و پیش رویت قرار می داد… که برایش قناعت بدهی یا قبول کنی که غلط نوشتی باید آدم واری بنویسی و بر عکس نبیله هر متنی را که برایش می دادی ابتدا فقط اخیر متن را میخواند و بعد از مبداء شروع می‌کرد، دلیل اش هم منطقی بود..‌.می‌گفت وزن و ارزش هر نامه و‌ نوشته و متن از اخیر و‌ جملات اختتامیه فهمیده می شود.

آغاز طویل سخن برای آن بود که امروز برای نوشتن یک مقاله پیرامون شخصیت ملی اندیشی و عقلانیت، تاریخی و سیاسی و پارتیزانی و مدیریتی مسعود در بیست‌و‌مین سال یاد شهادت او چیزی بنویسم. به مسعودی که راستی ‌بود ‌و منی که چپی استم. اما نه می‌دانم کدام مورد نامرئی من او و حالا من پسرش را در نقطه های تلاقی قرار می‌دهد. در حالی که هیچ فشاری هم نیست تا حتمی با این دو روحاً نزدیک باشم و ثبوت های فروانی هم دارم که انشاءالله اگر حیات باقی بود در یک کتابی منتشر خواهند شد چون به لطف دوستان گرامی ما از سال ها پیش در تارنما های برون مرزی انبار شده اند. از مواردی در لابلای ذهن من که بای‌گانی و بُن‌گاه نادانی است یادم آمد که آن زمان شادروان ببرک کارمل باریکی مصاحبه‌ی سه ساعته‌یی، گپ هایی به پاسخ خبرنگار و گماشته‌ شده به تاریخ چهارم جون ۱۹۸۴ در مورد مسعود قهرمان ملی داشتند که بعد ها و در هشتم جون۲۱۰۷ توسط کدام هموطن ما دریافت و ترجمه شده است.دست به کار شدم و همه را پیدا کردم تا به خواننده‌ی با بصیرت عرض کنم که هر کلامی تاریخ است، هر نبشته‌یی تاریخ است، هر سخن ‌و هر حرفی که از دهان‌ بیرون شد تاریخ است و ضرور نیست تا همه چیز قطور و چند صد صفحه یی یا مجلدی باشد.

فرق بین آدمیت کارمل و رهبر طالبان در عملیات به پنجشیر ؟

 

بحث سه ساعته‌ بانو پاتریشیا سیتهی جالب بوده و به خصوص آن بخش مصاحبه که ادعا شد بعد ها منبع معتبر اتمای غرب بالای مجاهدین آن زمان شد. من در مورد خطاهای محاسباتی انجام چنان مصاحبه فردا پس فردا خواهم پرداخت اگر حیات باقی بود و مجال صحی هم داشتم.

خبرنگار که از خواندن برگردان گزارش اش در ک می کند آدم ساده‌‌یی نه بوده و با تعرض متوالی پرسش ها فکر میکند می تواند خاطر جمع گردد. او پیرامون پنجشیر در مورد احمدشاه مسعود ‌و جنگ پنجشیر می پرسد:

«…از عملیات پنجشیر چه میگویید؟ اگر خطر اینهمه ناچیز باشد، چرا برای نابود کردنش نیاز داشتید به فرستادن آنگونه قوای مسلح فوق العاده بزرگ؟…»

شادروان ببرک کارمل چنین پاسخ می دهند:

«…‌ما در افغانستان قدرت آتش گشایی کافی برای ذوب کردن کوهها داریم، ولی نمیخواهیم چنان کنیم… زیرا هم‌چو عملیات باعث مرگ مردمان بیگناه گردد… عملیات مختصر ما در پنجشیر “ پرابلم” آنجا را به طور کامل سرکوب کرد. پنجشیر به حالت عادی بر گشته…است…»

خبرنگار رها کردنی نیست و در ادامه باز چنین می پرسد:

«… آیا گروه چریکی به رهبری مسعود را نابود ساخته اید؟ مسعو مرده است یا زنده؟ …

پاسخ شادروان ببرک کارمل با کمی عصبیت مزاج فی الفور…:

این مسعود که شما از وی یاد می کنید، کیست؟

 

…نمی دانم زنده است یا مُرده و ‌پروایش را هم ندارم. موضوع پنجشیر حل شده است.

 

در بخش بعدی که ختم همه مقاله است جمع بندی دیدگاه خود را دقیق ارایه می کنم …‌که اگر شادروان ببرک کارمل رهبر گرامی و عزیز ما زنده می بودند هم همین دیدگاه را رد می کردند… ادام دارد….

 

هجوم به پنجشیر و تفاوت دیروز با امروز!

 

بخش دوم

نوشته‌ی محمد عثمان نجیب

خبرنگار قنچخ می خواهد چیزی به دست بیاورد که با دستان پُر بر گردد و فردا ادعای مؤفقیت کند. اهل خِرَد و آگاه می دانند که گاهی همه خبرنگاران و‌ ژورنالیستان در تمام انواع ارگان های رسانه‌یی خبرنگار واقعی نیستند، یعنی برخی ها از سازمان های استخباراتی و جاسوسی در نقاب خبرنگار حضور پیدا می‌کنند و این گروه در حالات بسیار نادر خود شان را به مقامات نزدیک می‌سازند و یا نزدیک ساخته هم می‌شوند. نفوذ چنان افراد برای کسب اطلاعات از رده های پائینی نظام های سیاسی و عام مردم بسیار ساده است. به هر حال هر کاری که انجام بدهند باالاخره در ظاهر امر یک بخشی از تاریخ را از خود به جا می گذارند.

خبرنگار از شادروان ببرک کارمل می پرسند که خطر جنگ های جنگی چریکی را چقدر جدی گرفته بودند …و یا دولت از کنترل شهر ها بیرون نه شده…و ولایات در دشت شورشیان بوده است…

رهبر خردمند ما در آن زمان پاسخی می‌دهند که از انتظار خبرنگار دور بود:

« … واقعیت تاریخی چنان است که این جا به خاطر ساحات کوهستانی و‌ دره های تنگ و نا هموار ملاکان فیودال زمام امور مناطق ‌و‌ مردم - بدون تأمین رابطه با مقامات حاکمیت مرکزی- در اختیار داشته اند. در گوشه های دور افتاده حتا امروز هم وضع بر همان منوال است ولی ما کنترل مؤثر اوضاع را تاسطح ولسوالی ها در دست داشته و به جرگه های محلی قدرت زیاد داده ایم، البته باند های درنده‌یی از سوی مرتجعینِ لمیده در پاکستان تحریک می‌شوند، مداخلات نفوذی شان را پیش می‌برند و ما عکس العمل نشان می دهیم.

ببینید آن‌‌گاه و‌ در آن جا که جهان دو قطبی وجود داشت ‌و‌ اتحادجماهیرشوروی سوسیالیستی و بلاک مقتدر شرق در حمایت از نظام آماده بودند و به قول کارمل صاحب با آتش توپ‌خانه‌یی می‌توانستند کوه ها ذوب کنند، اما نه کردند. رئیس مقتدر دولت سرقوماندان اعلای قوای مسلح نیرومند صریح و راست و‌ متواضعانه فرموده بودند که پیچاپیچی دره ها، دوری فاصله ها مانع رسیدن دولت به آن جا ها اند…‌‌‌و‌ جرگه های محلی حق تصمیم گیری در مورد هر نوع برنامه‌ی زنده‌گی مردم مطابق نیاز مردم را داشتند.

تفاوت امروز چیست؟

گروه متحجری باز هم پرورده‌ی دامان پاکستان پس از حمله‌ی پهبادی مستقیم و مرگبار پاکستان بر ولایت پنجشیر فقط مسیر جاده های عمومی را به دست دارند… آن هم به قیمت ویرانی شهرستان ها و ده‌کده های پنجشیر و‌ گذشتن از جسد های همه مرد و زن ‌و طفل و جوان و کهن سال.

اما مثل یهود.‌ کفار اهل مکه، مثل خوارج بر علیه ملت ما در آن گوشه‌ی کشور تعزیرات وضع و تحریم های غیر انسانی را بر ایشان وضع کرده است. و بخشی از ملت ما را گروگان گرفته به کوچ اجباری وا می‌دارند. جهان غرب و شرق شمال و‌ جنوب همه مُرده و‌ کسی خیالی هم نه دارد. همین جهان بدبخت همان زمان هم نیش هایی داشتند زننده و زهرآگین‌تر از زهر عقرب ‌فقط در پی دسیسه برای کسب اهداف شان و‌ دستیابی بی پروا به خواست های شان است. به آن ها مهم نیست که مسلمانان و انسان ها چی گونه زجر می کشند و یا زجر می دهند شان… زجری که امروز مردم پنجشیر می‌کشند، جان‌کاه تر از آن است مسلمانان در صدر اسلام می کشیدند… آن‌گاه کفار مکه مسلمانان را تحریم کرده بودند، اما با آن هم وابسته‌گان شان و سایر مسلمانان به هر طریقی می بود کمک های شان را به مسلمانان می رسانیدند. اما در پنجشیر مسلمان خود ما هموطن پنجشیری و اموک و اموک بچه های خود ما دست با پاکستان و طالبان دست ساخت پاکستان و جهان یکی کرده، خودی ها را خنجر می زنند… روایاتی که از جنایات جنرال جرأت و یا دیگران در پنجشیر مخابره می شود، مو را در بدن ها ایستاده می‌کنند…از طالب پاکستانی و از طالب کرزی غنی چی گله است…؟ ما به کجا روانیم و چرا قدرت طلبی از هریک ما یک هیولای وحشی ساخته است…؟

 

بخش سوم

میراث های مشترک شادروان ببرک کارمل رهبر چپ و شادروان مسعود رهبر راست:

 

به نگاه فلسفی که من به تمیز و تشخیص رهبران کشورم و جهان دارم، تناسب های فکری رهبران پاک سیاسی جوامع بشری تنها اندیشه های مکتب های شان نیست. رهروان چنین رهبران نه صاحبان خلوت سرا های تعیش و نه مالکان بی باور به اندیشه های خود اند و نه غزل سراهای ترنم عشرت های گوناگون.

افغانستان امروزی پسا سقوط قدرت اهورایی علمی و تمدنی آریایی ها و تمدن بلخ و ورود همه گونه های استبداد و استعمار از انگلیس تا روم و‌ یونان و اعراب به جغرافیای کشور ما هیچ گاه نه توانست نفس راحت بکشد…نامش را چهار راه وصل شرق و غرب گذاشتند و راه ابریشم مسیر بر گذر از جاده های او دادند و نام ابریشم را هم بر گزیدند که بیش‌تر رنگ و معیار های شکوه حوزه‌ی تمدنی غرب کش یعنی هرات و حواشی آن است ‌و نماد از ثقافت هنر و سیاست و علم و مدنیت. وقتی مسیر ابریشم را بر سفر نگزری گذر از این گذرگاه است و چهارراه مخصوصاً برای چین است، پس چرا آن را شاه شهر ها نه می‌سازند…؟ مگر چرا مدام این سرزمین سوخته به قول عبدالله نایبی مدام گذرگاه نبرد آتشین باشد؟ ما چرا همیشه پامال چکمه های ستوران ستم‌گران باشیم. سهم ما در جهان فقط همین بوده. ما مستحق بهترین هایی می باشیم که دگران در بستر حلاوت آن خوابیده اند.

کشوری با چنان پیشینه در اثر فروپاشی امپراطوری نادر افشار و تکیه زدن بر تخت شاهی احمدشاه درانی عرض وجود کرد و در تاب و بافت خمیده‌گی ها و راستی های روزگار تا این جا رسید. افغانستان نه زادگاه قبیله‌یی و عشیره‌یی و دودمانی سفاهت و بلاهت که گهواره‌ی بلندی از طراز بلند مدنیت و شکوه و جلال تکرار نام بردن نام‌وران و نام‌داران را صواب نه می بینم ولی حتا سفیه ترین داوران و

کهن نگاران این بخشی آراسته با زینت نور نورانی انسانی و تمدنی جهان را به دیده‌ی قدر می‌نگرند، مگر آن که جُلد مرکب داشته و چشم‌ حسودی از جغدان شب‌پره را داشته باشند. در یک چنان حالاتی که جهان همه برضد انسانیت ایستاد شوند و ملتی را به دست گرگان درنده و گرسنه و بی رحم رها کند… طبیعتاً دو موضوع مهم مطرح می شود:

۱- جهان از جان بی جان ملت ما چی می خواهد؟

۲- رهبران ما چی و چطور می کنند.

پاسخ پرسش اول که روشن و پر واضح است، انسانیت در همه جهان مُرده و دستیابی به اهداف و مرام های معین اقتصادی، سیاسی، راه‌بردی، تخاصم قدرت ها و داشتن آوردگاه های آزمایش‌گاه گونه از اهدافی است که جمع اندیشه بر تاراج دار و ندار وطن ماست.

اخیراً یکی از مقامات ایران همسایه‌ی سیاسی ناباب ما که دست آخوند های او هم تا گردن و شانه های شان غرق خون ملت ماست، طرح کمک ایران برای مقاومت ملت افغانستان را مشروط بر استفاده از گزینه‌ی یورانیوم ما را داد. آقا نه دانست که ایشان طرح یک معامله دارند نه کمک به ملت ما برای مقاومت ملی ما را. وقتی آقای ایرانی چنان مورد را میداند، چین، روسیه، آمریکا، پاکستان و هند این موضوع را نه می‌دانند؟ هم می دانند ‌و هم درک می‌کنند. لذا همه در پی رُفتَن و کشتن ما و چور کردن ما اند. چین غول بزرگ اقتصادی جهان است و من تقریباً بیش‌تر مکان های تجارتی آن را در پیکنگ و گوانزو و دورترین شهر های اقتصادی آن دیده ام… سرعت سیر صعودی همه ساختار های اقتصادی و کارا در آن جا ها ده ها مراتبه بلندتر از مکان هایی است که در سایر نقاط چین قرار دارند…یا در پاکستان کراچی و لاهور هرگز جاهای شان را به سایر نقاط پاکستان نه می دهند و در رتبه بندی و امتیاز گیری ها حرف اول به آن جا ها اختصاص داده می شود. مگر افغانستان چرا باوجود داشتن موقعیت گذرگاهی مهم برای وصل جهان، همیشه زیر یوغ ظلم جهان قرار دارد؟ دلیل نه داشتن رهبران صادق و وطن دوست است. جهان خوب می داند که چه‌گونه دزدان و وطن فروشان و ناموس فروشان را از میان گروهی افغان ها استخدام و تربیت کند و ایشان را به قدرت برساند و در پوشش نام های مختلف هم منفعت به دست آورد و هم رهبران حقیقی کشور را از میان بردارند. چون چنان رهبران نه می‌خواهند سیطره‌جویان اجنبی هست و بود ملک شان را به یغما ببرند. پس مواظب باشیم که ما با جهان طرف معامله هستیم نه کم نه زیاد.

 

در جهانی با چنان اوصاف و در مکانی با چنین اوصاف که افغانستان اش می‌نامند نقش رهبران واقعی بسیار مهم و مهم است. پسا احمدشاه درانی، امیر حبیب الله خادم دین رسول الله،‌ ببرک کارمل و‌

احمد شاه مسعود دیگر هیچ رهبری با خصوصیات منحصر به فرد کاریزماتیک نه داریم که روی آن ها حساب باز کنیم.

 

مشترکات دو یَلِ کاریزماتیک در دو قطب مخالف هم:

 

انوشه یاد ها کارمل و مسعود از لحاظ نبوغ فکری و اندیشه های تصمیم گیری و تشخیصی بسیار ماهر و عاقل و با هم نزدیک بودند…توانایی های مانور غیر قابل پیش بینی حتا در بدترین حالات جنگ و گریز و جنگ و سیاست نزد شان بود، مسعود بیشتر عملاً در مبارزات مسلحانه شخصاً اشتراک داشته است، در حالی که ببرک کارمل تئوری پرداز بی نظیر سیاست استقرار و استمرار مبارزات مسلحانه و مبارزات مدنی بودند…هر دو رهبر شخصیت های مصمم در نبرد با دشمنان بودند، یعنی مسیر شان برای رفتن تاریک و مذبذب و با دلهره نه بود صریح و سریع نشانه ها را شناسایی و بر آن ها هجوم می بردند. هر دو در پاکی و پاک زیستی مدرک های غیر قابل انکار دارند.

شادروان ببرک کارمل در همان مصاحبه‌ی مشهور خود به چهارم جون ۱۹۸۴ به پاسخ گزارشگر نیوزیک که ایشان را دست نشانده‌ی روس خوانده بود گفته بودند:

« جای افتخار است هنگامی که آمپریالیست ها و دشمنان تان با دروغ‌ ها و بدگویی ها بر شما

می تازند. پریشان می‌شدم اگر چنین نه می بود. اجازه دهید به آگاهی تان برسانم: از هجده ساله‌گی عضو فعال جنبش دانش‌جویی در کشورم بودم. بعد در مبارزه‌ی ملی دموکراتیک سهم گرفتم و در تهداب گذاری حزب دموکراتیک خلق افغانستان کمک کردم. چهار سال از بهر فعالیت هایم زندانی شدم. در دهه‌ی ۶۰ میلادی دو بار از شوی هم‌شهریان کابل به شورای ملی برگزیده شدم. پس از انقلاب ثور در آوریل ۱۹۷۸ معاون شورای انقلابی گردیدم. پیشینه‌ی من پاک است. فرد انقلابی در خدمت میهن و مردمم بودم و استم. آیا آدمی با هم‌چو سوابق می‌تواند دست نشانده‌ی کسی باشد؟

عین چنان موارد در مورد احمدشاه مسعود بود… همه دشمنان اش او را دست نشانده‌ی فرانسه خطاب می کردند و گاه به این و گاه به آن سازمان استخباراتی پیوندش می دادند. اما او پیوسته بدون کوچک‌تری واکنش غیر منطقی به کار خود روان بود و در سفر مشهورش به فرانسه ثابت ساخت که مستقل است و دست نشانده گی نه دارد و پیشنهادات مواتر فرانسه و اروپا را در مورد اعزام نیرو صریح و سریع رد کرد ‌و گفت ما حمایت لوژستیکی از شما میخواهیم و بس.

در مورد پیشینه‌ی پاکی مسعود کافیست تنها همان صحبت های شان را بشنویم که خطاب به همه فرماندهان شان پسا عقب نشینی از کابل بود و نیمه‌ی دوم دهه‌ی هفتاد. ایشان گفتند که خداوند برای کسانی که از فرض خدا ‌و سنت رسول خدا گذشتند درس عبرت داد تا پاک باشند.

گزارش‌گر نیوزیک در بخشی از پرسش های پی‌هم خود از شادروان ببرک کارمل می پرسد:

در مورد تمویل تروریزم و صدور آن به افغانستان و جهان دیدگاه های هر دو رهبر مشترک و حقیقت بود. شادروان ببرک کارمل در جواب پرسش چرایی حضور صد و ده هزار سرباز روس ‌و چهار هزار مشاور شوروی به‌ افغانستان گفته بودند:

«… وقتی طبقه‌ی حاکم از قدرت ساقط می‌گردد به آسانی تسلیم نه می شود و نه می خواهد امتیازاتش را از دست دهد. لذا عناصر استبدادی، فیودالی، و ارتجاعی در جبهه‌ی نامقدس … علیه روند برنامه‌ریزی شده‌ی انقلاب در افغانستان متحد شدند. آنان به پاکستان رفتند و از آنجا … صف بندی علیه برنامه های انقلاب و حمله بر آن شکل گرفت که سردَم داری آن را آمپریالیسم آمریکا عهده دار بود. تمامیت ارضی افغانستان در خطر بود و بر بنیاد معاهده‌ی دوستی و همکاری ۱۹۷۸ دوستان شوروی به کمک به تقاضای کمک به ما جواب مثبت گفتند.‌..»

شادروان مسعود در عین حال با کمی تغییر مطابق اوضاع حاکم آن زمان خطاب به جهان گفته بودند:

اگر از مقاومت ما علیه تروریزم حمایت نه کنید و در کنار ملت افغانستان ایستاده نه شوید… شعله های آتش فعالیت تروریزم دامن شما را هم خواهد گرفت… و یازده‌ی سپتامبر ثبوت گفتار قبلی قهرمان ملی بود که سه روز قبل از آن خودش را شهید ساخته بودند… من به سناریوی انهدام برج های آمریکا باور مشکوک دارم و آن را نتیجه‌ی برنامه‌ های بهانه جوی سیاه و انگلیس می دانم….

ادامه دارد…

 

 

 

 

اناهیتای تانه درک کنین. ناهید شهید عضو حزب اسلامی حکمت یار نه بودند

روایت های زنده گی من!

دنیای عجیبی است:
من برای به دست آوردن دوباره ی عضویت حزب کابل می رفتم و حزبی دیگری کارت عضویت خود را دور انداخته بود.

ماندگار!

روایات زنده گی من آمیزه هایی اند از شگفتی ها و ناشگفتی های حضور خودم پسا تولد تا روزی که اختتام می یابند.
هیچ گونه انگیزه‌ی خاص سیاسی و تباری نه دارم.
هر کسی هر گونه سندی علیه من دارد بزرگ‌وارانه به رخ من بکشد و مبادا که طبل اتهام دروغ بر من ببندد. برای رعایت امانت داری در انتقال روایات، پس از این نام کرکتر ها و شخصیت های حقیقی حقوقی مخالف و موافق از پدر مادر تا یک ره گذر و از یک مامور و سرباز تا رییس جمهور ها و وزرا با نام هایی که در زمان آن وجود داشته اند و با احترام یاد خواهند شد زنده ها عمر شان دراز و جای رفته ها بهشت برین.

من روایات را برای جلوگیری از انکار به اقرار مانند هر راوی دیگر مستند و مدلل و نشانی گفتن هایی که وجود داشته اند همه گانی می سازم.
باور من برای این نبشته ها فقط ٱگاهی از حقایقی است که نقل کردن آن ها به قول برخی ها از یک پادو اما سوگ مندانه و خوش بختانه حقیقت های تلخ و شیرین اند، هر کسی که خود را در این آیینه ی بلورین زخمی می یابد من را ببخشاید آیینه دروغی نه می بندد و آن چی هستیم نشان ما می دهد.
در پی هیچ چیزی جزء گفتار حقیقت نیستم. حتا اقرار و انکار و‌ تایید یا رد آن.


بخش سی و چهار:

اعتیاد سربازان روس؛

صبح‌ فردای روزی که به قرارگاه برگشیم کمی در محصوره ی امنیتی بازارک گشت و‌ گذار کردم. هر افسر و خرد ضابط و سرباز ساعات بی کاری خود را در آن محدوده یا پرسه می زدند و یا یک کاری که به شخص خود شان ارتباط داشت انجام می دادند. آن کار ها شامل لباس شویی، اصلاح و شست و شوی سر و ریش و تن و یا هم منطقه پاکی (...کار مروج روزمره ی منسوبان نظامی یا عسکر در داخل قطعات دایمی و صحرایی شان...). زمان زیاد از بودن من در پنجشیر گذشت و گشت و‌ گذار تنها هم غنیمت فکری بود. دور تر از قرارگاه ما یک تولی سربازان و صاحب منصب های روسیه جا به جا شده بودند. امکانات آن تولی حتا زیادتر از قرارگاه لشکری و سپاه ما بو‌د و شنیده بودم که تعداد زیادی از سربازان روسی معتاد به‌ مواد مخدر به خصوص چرس شده اند. این که از چی زمانی و چی گونه پس از آمدن شان در داخل افغانستان به چنان حالت افتادند را نه می دانم. اما بعد ها دانستم که آن کار تجارت سود آوری بود برای عده یی از منسوبان ارتش و پلیس یا امنیت ملی افغانستان و در بعد برخی افراد عادی جامعه و متناسب نوع ارتباط شان با سربازان و صاحب منصبان روس شده بودند. اعتیاد سربازان روس چنان آشکارا و زیاد بود که پس از نه داشتن پول یا کدام وسیله و جنس نظامی قابل تبادله را پیشه کرده و مستقیم پیشنهادی می دادند. این سوی خط تجارت مقابل روس ها هم در بین برخی منسوبان نظامی دولت و هم در بین برخی مردم پندار ها به دو‌گونه بودند: اول آن‌ که روس متجاوز و ‌کافر است از پیش او هر چیز را بگیری حلال و دوم اگر بکشیدش او‌ مردار و تو غازی هستی و اگر مالی از او بگیری غنیمت بوده و گناهی نه دارد. تا این جایی کار که درست و در میدان جنگ چنان امری مسلم بود. اما معلوم نیست که چی کسی فتوای حلال بودن خرید از اتباع روس را با ارتکاب گناه عظیم و نهی شده‌ی شرعی صادر کرده یا می کرد؟ و شاید هم نزد برخی ها انتباهی بر اساس اراده‌ی خود شان وجود داشته که از جهل و نادانی بود. من با یک سرباز روس رو به رو شدم‌. او و دو نفر دیگر پهره داران و مؤظفان دو دست گاه پرتاب زیکویک یا دو میله بودند. معمولن آن گونه سلاح ها بالای موتر های کلان و سنگین وزن عسکر تعبیه می شوند و در هر حالت قوت آتش و‌ مانور را داشته هر چند به نام دافع هوا مشهور اند اما کاربرد چند منظوره دارند.
آن سرباز پس از کمی احوال پرسی بی درنگ از من تقاضای حشییش کرد. « حشیشی ایست حشیش...»
آشکارا ترسی هم او را پیچانده بود. شاید پنهان کاری از فرمانده شان یا هر دلیل دیگر که بود من نه فهمیدم. گفتم ( ... از وی نی تی... ببخش ...اما آن سرباز هم چنان اصرار داشت و عملی را با اشاره‌ی دست اجرا کرد...). از حالت و عکس العمل من برداشت خودش را کرده به سرعت و‌ با چهره‌ی عبوس « ده سی ده نی » گفته و تهدید گونه مرا به برگشت واداشت. کشتن انسان افغانستان به روس ها هم مهم نه بود درست مثل امروز که به آمریکایی ها و انگلیس ها و اروپایی مهم نیست و من هم از هراس دست به ماشه بردن او برگشتم. در آن گاه انجام خدمات لوژستیک نوبت قطعه‌ی استحکام بود که همکاران محترم ام می دانستند و من نه، چون بار اول وظیفه ام در جبهه بود. تجسس کرده دانستم که آن زمان سیگار و‌ نسوار دهن جزیی از تابلوی ( اصطلاح نامأنوس عسکری ) روزانه‌ی رسمی نیرو های شامل جنگ در جبهات سراسر کشور بود و تا امروز نه دانستم که چرس چی گونه آن جا ها دست یاب برخی سربازان و صاحب منصبان آن هم از طرف بخش لوژستیک می گردید؟ هر چند یکی از همکاران ما(... ذکر نام شان را لازم نه دیدم...) گفتند که چرس غیر رسمی حواله است و به عملی ها داده
می‌شود و اکثر شان به روس ها می فروشند. فاصله ی کمی بود که‌ به قرارگاه برگشتم.

به کمیسیون کنترل تفتیش احضار شدم که نه گذاشتند بروم؛

محراب الدین خان (بعد ها شهید شدند) رئیس صاحب ارکان کندک استحکام گفتند: (... مخابره آمده و تره کابل خاستن تیار باش که صبا از بالا (منظور شان آستانه بود) قطار میایه تو کت مدیر لوژستیک‌ ده یک‌ موتر یک جای برین... ما خو هیچ تره نه شناختیم که چی هستی...؟). ایشان آدم مهربان ولی در عین زمان منصب دار بسیار جدی و همیشه پیشانی ترش بودند به مشکل می شد که خنده یی‌ در لبان و گشاده گی در پیشانی شان را ببینی. من هم که زمان زیادی کابل نه رفته بودم خوش شده و نزد معاون صاحب سیاسی رفتم در قرارگاه فرقه تا بپرسم چی گپ است؟ فقط گفتند که طبق دستور کمیته مرکزی به کابل بروم.
دانستم که جلسه ی دادخواهی در راه است. یک باره همه جریان و‌ سرگذشت و علاقه ی زیادی که به سیاست و‌ حزب داشتم دوباره پیش روی‌ من رژه رفتند‌.‌ به یاد آوردم‌ که چی گونه گوشت انگشت وسط دست راست من به اثر نوشتن شب نامه های پیشا پیروزی به استخوان رسیده بود‌ و تا سال های زیاد هنوز بود و هر از گاهی با افتخار آن را به دید دوستان و فرزندان خود قرار می دادم که همه‌ی ما کم و زیاد سر های مان را در کف‌ دست داشتیم.‌ آن مرگ می توانست در صد روز‌ حکومت جابرانه‌ی امین هر دمی یاد ما کرده و بر بردن‌ ما دروازه های خانه های مان را دق الباب کند. در هر جا می‌ رفتم برابر توان خود سهمی در خدمت به حزب می‌گرفتم. روزی در سفر مزار شریف به شهر رفته دیدم یک‌ دکانی باز اما بر خلاف انتظار مکان خوش نویسی و خطاطی و‌ رسامی و نقاشی به اسم (... متین اندخویی...) است. ایشان را خدا رحمت کند بعد ها از نخبه گان و استادان دست اول و بلند بالای هنر نقاشی و‌ رسامی و‌‌ خوش نویسی شدند. خدمت شان رفته ‌و فرمایش ترتیب یک جریده ی دیواری را دادم به شکلی که در یک قطعه کاک ۲x۱تنها به‌ گونه یی انقلاب بنویسند تا متون بعدی در بین نوشته ی انقلاب تحریر گردند. استاد مغفور بسیار زیبا نوشتند و آن را به شوق کابل آوردم. آن علاقه‌ی من بود، نه وظیفه‌ی من. زیرا من کارکن سیاسی نه بودم. رفقای اذاره‌ی ما و از هم دوره های من می دانند که‌ جریده‌ی دیواری سازمان اولیه‌ی ما در دیوار شمالی مدیریت محترم عمومی مخابره نصب بود. مانند من صد ها تن دیگر فدای هوس های چند تایی مثل جنرال محفوظ ‌و باند او گردیدیم. این ضریب را در مقیاس تمام ولایات ‌و سطوح حزب و دولت محاسبه کنید. این که چرا نظارت حزب و حس مسئولیت پذیری حزب در قبال سرنوشت های‌ سرنگون شده‌ی بی گناهان و اسیران دام های تذویر صیادان قدرت ناکام و خجل بود‌؟ تا امروز کسی جواب آن را نه داد. هر چند آن همه مشکلات، پخته گی های روزگار و تجارب غنامندی را به من ارمغان آوردند اما سرنوشت همه مانند من نه بود. عارف کابل زاد در اولین ماه های پس از دسیسه با دسیسه‌ی دیگر شهید شد ‌و شمار زیادی دیگر که از سرنوشت شان آگاهی نه دارم و یا نه می شناسیم شان در چی حالی بوده باشند؟
جنایت برای منفعت :

در جدل هایی با خود بودم‌ که دستور جمع سی ( اصطلاحات تحمیلی پشتو برای حضور در محل معین ) داده شد. پس از گرد هم آمدن، رئیس صاحب ارکان تصمیم سفربری عمومی جانب کابل را اعلام کردند. من که آن قدر با اصول کاری و رفتاری ارتش بلد نه بودم، به آن سخنان باورم شد. پس از صدور هدایات همه آماده‌گی را شروع کردند اما زمزمه هایی از رفتن به مکان جدیدی را شنیدم که اعلام مقصد کابل بهانه یی برای حفظ اسرار بود. داش های سیار نان پزی و‌ لوازم سبک و سنگین پخت و‌ پز و هر آن چی نیاز داشت پاک کاری ‌و آماده ی بردن می شدند. برطبق برنامه‌ی قبلی که اعلام کرده بودند تا یک هفته‌ی دیگر قطار جدید‌ ‌‌و نیرو های جای گزین وارد پنجشیر شده ‌و ما جانب کابل حرکت می کردیم. اما من فکر می کردم که طبق وعده فردای آن روز رونده‌ی کابل خواهم بود. تکلیف خودم را پرسیدم، جواب آن بود که رفتن من منتفی است و تا یک هفته‌ی دیگر همه حرکت می‌کنیم. کار های شاق از شانه های ما کم شدند.‌ روز دوم آماده گی ها و فضا کاملن راحت اما سرد زمستانی بود آن روز با وجود سردی هوا آفتاب روشن می ‌تابید اما مجال گرم‌ کردن‌ ما را نه داشت. حوالی ساعت ده و نیم صبح آواز انفجار نسبتن سبکی همه را متوجه خود ساخت. فکر کردیم چیزی غیر عمد از جانب خودی ها انفجار کرده است. طی مدت حضور قطعات حتا یک فیر مرمی هم به قرارگاه ها پرتاب نه می‌گردید به هر دلیلی که بود ما نه می‌دانستیم و فقط در مسیر حرکت ها همه چیز وارونه می‌ شد. هر یک ما با چشم های خود مسیر انفجار را تعقیب کردیم. انفجار در میان وسایط کندک ما‌ ( استحکام ) رخ داده بود، دود و غبار آن را می دیدیم. هدایت دادند که برای حفظ امنیت فقط دو نفر برویم تا ببینیم چی اتفاقی افتاده؟ ساحه از ما چندان فاصله یی نه داشت و همه چیز معلوم می شد من با منصب دار ما محترم اکبر خان مشهور به ( پتک سر ) جانب موتر ها حرکت کرده وقتی رسیدیم با تعجب دیدیم مدیر محترم لوژستیک با بکس دستی سیاه ( حاوی پول نقد اوپراتیفی و مصارف ) پیش روی ما آمدند و انفجار هم در موتر حامل مواد پخت ‌و پز (هشت سیلندر) وابسته به لوژستیک صورت گرفته است.
اکبر خان‌ خطاب به مدیرصاحب که آشفته حال معلوم می شد گفتند:‌ «...هاوان بی چاره گشنه شده بود خدا فضل کده که دگه موترا ره نه خورده...مدیر صاحب لوژستیک هیچ سخنی نه گفته و چشمان شان به زمین دوخته گی بود... » محترم محمد اکبر خان آدم بسیار محترم و‌ مجرب و در عین حال طبع شوخ داشتند. با خنده‌ی معنا داری مرا امر کردند تا با ایشان به بادی ( اصطلاح عام ) موتر بلند شوم. تازه و کم و بیش از چگونه‌گی اثر گذاری انفجار راکت ها و بم ها و‌ هاوان های پسا پرتاب تجاربی حاصل کرده بودم. اما واقعن چیزی زیاد نه می‌دانستم، دیدم که انفجار درست در وسط بادی موتر و بالای مواد خام اعاشه بوده و محدوده‌ی بادی را صدمه‌ی سطحی اما عمومی رسانده بود. شک و حدس اوپراتیفی نتیجه‌ی راه اندازی یک بازی و مانور فریب ذهنی را می داد. حد اقل من آن طور فکر کردم‌ اما به زودی هر دوی ما فهمیدیم که چرا انفجار صورت گرفته است؟ راه و رد گم کردن از محتوای بکس حامل پول اوپراتیفی به بهانه‌ی اصابت گلوله‌ی هاوان هدف منفجر ساختن عمدی یک بم دستی بوده و بس. وقتی وجدان ها می‌میزند، عاطفه های انسانی و معنوی و وطن‌دوستی همه می‌میرند.و آنانی که فکر دارند سودی به دست آورده اند در حقیقت وجدان شان را در برابر آن سود و آن خیانت به سرمایه های ملی زیر پا کرده و فراتر از آن سرمایه‌ی دیگر ملت را فدای پنهان کاری جنایات منفعتی خود
می‌کنند. همه در فکر حرکت سوی کابل بوده، مقامات حتا در کابل وقتی همه چیز به حالت عادی برگشته بود، ظاهرن پیدا و پنهان آن ماجرای عمدی را کند و کاو نه کردند.
منی سرباز و به اصطلاح مروج عسکری شخص بی‌رتبه‌یی را هیچ توجیهی دیگری جزء خیانت نه
می‌توانست قانع بسازد. اما نه دانستم مقامات رهبری ما چی‌گونه بی‌خیال از آن گذشتند؟
ماجرا خاتمه نه یافت اما همان جا خاتمه داده شد. و‌ روایتی یادم آمد هر چند نه خوانده اما شنیده بودم که استالین هر آن تعداد از کسانی را که مکلفیت لوژستیکی داشتند گاه و بی‌گاه مجازات می کرد ولی کار خوبی بود.
به منسوبان خسته از غنودن در کام مرگ و زنده‌گی و‌ شناوران انبار ریگ زار ها و شن های کشنده هیچ چیزی مهم تر از کشیدن نفس عمیق در وقفه‌ی حتا یک روزه‌یی زمانی نه بود و ‌نه صلاحیت آن را داشتند ‌کما این که خود آزاری می کردند.
روز را گذراندیم و کار دیگری جز پاس داری نوبتی نه داشتیم و من نوبت آخر بودم. از ساعت سه شب تا پنج صبح. هنوز چند دقیقه‌یی از آغاز پهره‌ی من نه گذشته بود،‌ دیدم روشنایی های متحرک پی هم از جانب بلندی های جانب غرب مشرف به بازارک نمایان شدند که نشان می داد از کابل آمده اند.
منطبق به ایجابات وظیفه وی جریان را به صاحب منصب محترم نوکری‌وال در داخل بلنداژ اطلاع رسانی کردم. (صاحب منصب های محترمی که در سفر و حضر نوکری می بودند‌ همیشه بیدار اما به وقفه ها گزمه کرده از پهره داران راپور خیریت می‌گرفتند.‌ در حالتی که پهره دار به کدام مورد مشکوکی بر می‌خورد مکلف به ارایه‌ی بی درنگ گزارش بود).
ایشان هم بیرون شدند که چراغ ها نزدیک شده می رفتند. گزارشات سلسله وار تا قرارگاه صحرایی فرقه رسیدند. سر قطار که الحمدالله هیچ مانعی پیش روی خود نه داشت به قرارگاه رسید و همه وسایط نقلیه و جنگی زرهی سبک و سنگین پشت سر هم توقف کردند سر و صدا هایی از بیدار شدن همه بلند شده فرمانده محترم صحرایی ما هدایت دادند تا آماده‌ی رفتن شویم. آن جا دانستم که دلیل شایعه پراکنی حرکت یک هفته بعد جلوگیری از تحرکات مخالفان در آن زمان بود.
هجوم لشکر صبح بر سیاهی آن شب طولانی زمستانی فراگیر بود، ظلمت شب زیر چکمه های ستوران صبح خُرد شده رفت و‌ آفتاب نه چند گرم روز ما را نوازش می کرد. فضا کاملن آرام آرام و‌ شور انگیزی واقعی در همان لحظات حکم روایی داشت گویی هیچ اثری از جنگ نیست.
فرماندهی عمومی و هدایات خود شان را صادر کرده بودند.

دو حزبی در دو مسیر :
قطعات استحکام هم مطابق اصول رفتار قطار و هم بر مبنای ایجابات وظیفه وی و شغلی مدام پیش‌ رو اند.
چون کاروان تازه از راه رسیده بود امکان سبوتاژ کم تر محاسبه شد. من در موتر اول با محترم ابراهیم خان نشستیم. سربازان می توانستند به هدایت صاحب منصب در داخل موتر بنشینند مشروط به آن که جای می بود. حرکت کردیم نا رسیده به بلندی و در پیچ اول گولایی وقتی موتر به طرف سمت چپ دور خورد تا بلندی را پشت سر بگذارد،‌ یک کارت سرخ عضویت حزب در روی جاده دیده می شد. تقاضا کردم تا ابراهیم خان اجازه بدهند که زودتر آن را بردارم، ایشان به دلیل احتمال بروز سکته گی در رفتار کاروان موافقت نه کردند. فکر کردم چرا آن کارت را دور انداخته اند؟ هر کسی هم که آن را
می‌دید می‌دانست که باز افتاده‌یی از آخرین موتر های کاروان تازه از ره رسیده است. به دلیل آن که اگر قبلن آن جا می‌بود ‌یا از موتر های اول قطار بیرون پرتاب می شد به صورت قطع زیر تایر ها و زنجیر های موتر ها و تانک ها از بین می رفت. موجودیت تنها آن کارت عضویت حزب دلیل افتادن تصادفی را نفی می کرد. آن رخ داد حالت عجیبی به من داده و در جواب پرسش ابراهیم خان از چرایی چرتی شدن‌ام توضیح دادم که ( دنیا عجیب اس‌ یک‌ حزبی کارت عضویت خوده به هر دلیلی که خودش می‌فامیده او سُو انداخته و یک حزبی که مه هستم داوای (دعوای) پس گرفتن آن کارت و عضویت از دست رفته ره می کنم )، محترم ابراهیم خان که از سربازی به پرک مشری ( اصطلاحی تحمیلی از زنجیره‌ی اجباری پشتو سازی تعریف های عسکری) مرتقی شده بودند سکوت کردند. چون علاقه و درک چندانی از مسایل سیاسی نه داشتند و عضویت شان در حزب سمبولیک اما بسیار وفادار بود. حتا نسبت به برخی جنرالان ‌و ماندگارتر و‌ متعهد تر از وکیل ها و تنی ها و دیگران که خیانت کردند. در جریان بگو مه گو و حرکت بودیم که صدای فیر ها و اصابت راکت ها و هاوان ها و فیر های بی وقفه‌‌ی مخالفان از کوه های جنوب پنجشیر همه افکار ما را بر هم زد.‌ راننده ها به سرعتِ موتر های شان افزوده و سلاح های سنگین نقاطی را که از آن مسیر ها فیر می‌شد زیر آتش گرفتند.‌‌ چند موتر گذشت و یک سرباز بخت برگشته‌ی پلیس اماج اصابت هاوان قرار گرفته و شهید شدند. ایشان رخصتی گرفته و به گلبهار خانه‌ی شان می‌رفتند. در بادی یک هشت سیلندره‌ی قطعه‌ی ما که در عقب روان بود نشسته بودند. ( در آن جا به خاطرم آمد که بهانه‌ی خوب‌تری به مدیر صاحب لوژستیک ما و شرکای او پیدا شد.) انداخت ها تا مدتی دوام داشت و با تلفات مالی و‌ جانی هم‌راه بود. ما که اولین موتر قطار بودیم و از انتهای آن خبری نه داشتیم خود مان را به محل امنی رسانیده و دیگران هم که می‌توانستند از حملات در امان بمانند به ما پیوستند. موتر آسیب دیده‌ی هاوان هم رسید و گویی آن گلوله ی هاوان فقط برای شهید ساختن همان سرباز نامراد ساخته شده بود. همه‌گی خود را رساندن، عقبه‌ی قطار ها معمولن قطعات تانک و توپچی و سلاح های سنگین حرکت داشتند‌ ‌و حسب لزوم‌ دید یا ایجابات یک چین تانک یا زره‌پوش چین‌دار و یا هم یک دستگاه دافع هوا در میان هر ده موتر عادی اکمالاتی و انتقالاتی جا به جا می شدند. ما خبر نه داشتیم که یک قطعه از نیرو های روسی هم در عقب قطار ارتش افغانستان حرکت دارد و ما را پیشمرگه های خود ساخته بودند. هیچ آسیبی به آن ها نه رسید و قطعات داخلی هنوز جمع جور دوباره نه‌ شده بودند و رهبری قطعه‌ی ما پس از ملاحظه‌ی موتر آسیب دیده، هدایت تخلیه‌ی مواد و اجناس را دادند که هم به سبب اصابت هاوان و هم به دلیل خون آلود شدن ناشی از شهادت پلیس غیر قابل استفاده بودند. موتر آمبولانس صحیه‌ی فرقه جنازه‌ی سرباز پلیس را نظر به امکانات شان بررسی و آن را در داخل موتر غرض انتقال جا به جا کردند و کمکی غیر از حسرت و دعا برای آن سرباز شهید از ما ساخته نه بود. ما مواد را از موتر دور انداختیم و معلوم شد که همه فشار انفجار بالای همان سرباز بوده و موتر صدمه ی جدی نه دیده بود. همه خدا را شکر کردیم که دیگران صحت اند. ظاهر سرباز، حمیدالله خان و راننده که متأسفانه نام شان یادم نیست اما از پنجشیر بودند. قبل از حرکت دوم،‌ دیدیم‌ که قطار کلانی از روس ها همه کاروان ارتش افغانستان را درنوردیده و جانب کابل در حرکت شدند. ما را هم هدایت حرکت دادند‌.آمبولانس قبلن حرکت کرده بود. خاطر جمع شدیم که امنیت منسوبان صحیه هم گرفته شد. خاطر جمعی های ما نه برای آن که مسئولیتی داشتیم بل برای انسانیت هر یک من شما بوده می‌تواند اگر سرباز باشیم یا جنرال. کاروان مسیر راه باقی مانده را بی درد سر پیمود و ما اولین هایی بودیم که در بازار شتل رسیده و‌ منتظر ماندیم چند دقیقه بعد آمبولانس را دیدیم که در بازار گلبهار ایستاد است و معلوم شد که جنازه را به مراجع مسئول تسلیم کرده اند. انتظار ما برای رسیدن همه‌ ی قطار به طول نیانجامید‌ ‌و همه رسیده مقامات بر خلاف هدایات اول مسیر حرکت ما را تعین کرده و‌ هدایت دادند تا با خروج از شتل به طرف چپ از پل گلبهار عبور کنیم.‌ دانستیم که وظیفه‌ی جدیدی در راه است و صواب نه دیدم تا در جریان حرکت به فرمانده قطعه بگویم که من باید کابل بروم و همان وظیفه بود که تقریبن تا دو ماه دیگر دهه‌ی اول ماه حوت ادامه یافت و ما تا به خود آمدیم سر از ولسوالی خاک جبار کشیدیم. روز به ختم شدن نزدیک بود و همه از بازار و پل گلبهار عبور کرده دو سه کیلومتر دور تر اتراق کردیم اما همه خسته ‌و مانده. چاره‌یی جزء اطاعت امر نه داشتیم. بخش هایی گلبهار و حوزه ی کاپیسا تحت اداره‌ی تنظیم های جهادی از جمله حزب اسلامی به رهبری استاد عبدالصبور فرید ( صدر اعظم از جانب حزب اسلامی ) بود.‌ چون اتراق ما تنها شب بود و اعتباری هم به بودن تا صبح در آن جا نه بود،
اجازه‌ی بر پایی خیمه ها را نه یافته و‌ موظف به تأمین امنیت خود و‌ وسایط خود شدیم. اما مسئولان لوژستیک محترم لوژستیک پخت و پز را شروع کردند.

اناهیتا مادر اجازه ی دست بوسی‌ شان را به من نه داده و دریغ کردند:

به استراحت پرداختیم. هر بار خسته گی و رنج من را به یاد خاطرات ام می انداخت و در حیرت فرو می می‌برد، اطلاعات زیادی از گذشته‌ی حزب اسلامی داشتم، حزبی که به شدت خشن و عادی ترین شعار او آتش زدن و‌ کشتن و بستن با اقدامات من در آوردی و زاده‌ی تخیل خود بزرگ‌بینی حکمت‌یار بود.‌ او هر کاری را محصول عمل کرد خود دانسته و فخر می فروخت. حوادث ده روز اول ماه ثور ۱۳۵۹در کابل یادم آمدند، چهار ماه از تحول شش جدی نه گذشته بود که نوعی اعتراضات ظاهرن خود جوش درونی دانش آموزان نو جوان و کم تجربه شکل گرفت و به تاریخ نهم ثور به اوج‌ خود رسید. تنظیم های جهادی به خصوص حزب اسلامی آن همه را نتیجه‌ی گویا سازمان دهی خود ها دانسته و هر کدام داستان تخیلی ساخته و راویان آن ها خود شان را کرکتر های مرکزی فیلم های تخیلی شان تراشیدند. پگاهی وقت آن روز ما را هدایت دادند تا به‌ وزارت تعلیم و‌ تربیه رفته در خدمت مادر اناهیتا باشیم. حزب ما زمانی چنان صیقل الماس گون داشت و هنوز رهبران ما معامله گر نه شده بودند و‌ آرمان های مرامی و ‌ملی شان را فدای زد و بند های خجل آفرین تا سرحد خیانت به رهبر نه کرده بودند. مبارزات مسالمت آمیز بدون توسل به خشونت یکی از ویژه‌گی های بارز و برجسته‌یی حزب ما است که شقی ترین کهن نگار هم نه می تواند آن را انکار کند. با پیروی همین اصل صفوف از جمله من بسیار آرزو داشتیم که رهبران خود را از نزدیک دیده و دست بوس شان باشیم. دو رهبر و‌ دو معمار ( شاد روان ها نور محمد تره کی و ببرک کارمل )، با صفای طینت و سینه های فراخ بی کینه تهداب حزب را گذاشتند و نه می‌دانستند روزی هایی خواهند رسید که مبارزات شان پیروز و خود شان کشته های خنجر های آشکار و رویا روی دست پرورده های خود شوند و دیگر اثری از داعیه ی آن ها باقی نماند.
من مؤظف شدم تا در نزدیکی های مادر اناهیتا باشم که در داخل وزارت تشریف داشتند حتمی است که تعداد هم‌کاران و رفقای ادارات دیگر که یک دیگر را نه می شناختیم باید حضور می‌داشتند و چنان هم بود. با توجه به تازه‌گی نظام، امکانات در هر ساحه محدود و‌ تقریبن کهنه و قدیمی بود، دستگاه های اخذ و ارسال پیام به نام ( واکی تاکی ) ارتباطات را تأمین می کردند که اداره‌ی شان از مرکز صورت می‌گرفت. ابتدا تحت نظر رفیق روح الله و خواجه‌ صاحب رفیق ذکریا و رفیق فخرالدین مشهور به سرسفید‌‌ در ساحه ‌ی سینما پامیر تا پل باغ عمومی و ایستگاه های سرویس های دانش‌گاه کابل و دارالامان توظیف گردیدیم.‌ و به دلیل تأمین امنیت تظاهر کننده‌گان رفت و آمد وسایط و عراده‌جات قطع شد. چون در آن ساحه که مکاتب عایشه‌ی درانی، انصاری، تعلیم و‌ تربیه، انستیتوت میخانیکی و حساب داری ‌و یک‌ دارالحفاظ وجود داشتند تدابیر جدی‌تر امنیتی گرفته شده بود. تا زمانی که ما آن جا بودیم هیچ‌‌ نوعی عمل مسبب ایجاد تنش بین نیرو های امنیتی و دانش آموزان روی نه داد. از ساحات ناحیه‌ی سوم و کارته‌ی چهار تا چهار راه ده‌بوری و دانش‌گاه کابل تعداد زیادی مکاتب دخترانه ‌‌پسرانه و مشترک وجود داشت که ما از روند امنیت آن جا ها آگاهی نه داشتیم. موقعیت کاری من درست ایستگاه سرویس های دانش گاه کابل بود. رفیق خواجه ذکریا طرف من آمده و‌ هدایت دادند تا خودم را به داخل وزارت رسانده و‌ مستقیم به دفتر کاری مادر اناهیتا بروم. تا بپرسم که من را اجازه
می‌دهند یا نه؟ خود شان یک دستگاه مخابره برایم با کد آن داده و گفتند نام مرا به مؤظفین محترم امنیتی وزارت داده اند. فاصله‌ی چندانی نه بود و‌ پیاده رفتم. رفقای امنیت وزارت کارت من را دیده و با جدول شان تطبیق کرده اجازه‌ی رفتن به مقام وزارت را دادند‌. وقتی رسیدم که رفیق روح الله با رفقای ادارات دیگر و امنیتی های وزیر صاحب رسیده اند. از رفیق روح‌الله پرسیدم کار ما این جا چی است؟ توضیح دادند که نماینده‌گان همه مکاتب و موسسات تعلیمی که در مظاهره استند نزد وزیر صاحب می آیند، ما ‌و شما مکلف استیم امنیت وزیر صاحب را در داخل تالار وزارت تأمین کنیم. در بگو مگو بودیم که مادر اناهیتا و رهبری محترم وزارت از دفتر کار شان بر آمدند. من هرگز آن روز ‌و آن ساعت را فراموش نه می کنم. برای اولین بار مهربانوی قهرمان شجاع سر سپرده‌ی راه وطن را دیده بودم که یکی از پایه های باصلابت مکتب سیاسی من بودند. حیف که نه گذاشتند دست های شان را به دیده می مالیدم و لب هایم ماندگاری دایمی از محبت دست بوسی شان را می‌داشت.‌ خودم را چنان گم کرده بودم که یادم نه بود من یکی از وظیفه‌داران حفاظت از ایشان استم. هر کسی را در چهار گوشه‌ی تالار توظیف کردند و طالع من یاری کرد در میز مقابل شان توظیف شدم. تالار از دانش آموزان پر شده و به قول عرف ما و‌ شما جای سوزن انداختن نه بود. مادر اناهیتا ایستاده شده و نه نشستند. با وجود اصرار مؤظفین محترم امنیتی و هیئت محترم رهبری وزارت هم‌چنان ایستاده سخن‌رانی کردند. گویی مادری بودند که همه حاضرین در آن تالار زاده‌ی دامان خود شان بود و پیر و جوانی در کار نه بودو ایشان فرزندان خود را هم نصیحت و هم از آنانی که به نوعی بالای مادر شان ناز های کودکانه دارند با ملاطفت دل جویی می کنند. در میان سخنان شان فرمودند: « اناهیتای تانه درک کنین ما و شما معارف نو می سازیم مه هم مثل شما جوان بودم به وطن علاقه داشتم و مبارزه کدم... حالی بانین که مبارزی ساختن وطن و‌ معارف وطنه کنیم کت شما ها یک‌ جای. شما درس بخانین ‌و خاسته های تانه به مه برسانین مه هیچ قید و قیود نه دارم هر کدام تان هر وخت راسن مگر به‌ نوبت پیش آمده میتانین....) ماندگار ترین سخنان از یک استاد علم و سیاست و ادب و خرد همین ها بود که من تا امروز نه خواندم و‌ نه شنیدم تا کسی که در آن جا حضور.داشت چیزی از آن بنویسد، یعنی ما‌ هم در مکتب سیاست و تعلیم شاگردان بازی گوش و بی مهری بوده ایم، چرا؟. سخنان مادر اناهیتا اثر درون تکان روحی ‌و جدی بر حاضران گذاشت و ملاقات با وعده‌ی نماینده های محترم دانش آموزان برای ختم مظاهرات و از سرگیری دروس شان ‌پایان یافت و چند تن از پسران و‌ دختران از مکاتبی که آمده بودند به حیث نماینده های رسمی برگزیده شدند تا دیدگاه های شان را مستقیم به وزیر معارف و‌ مادر معنوی اهل معارف بسپارند.
ماجرا های پس از ختم مظاهرات مضحکه باری هایی بیش نه بود‌ و هر گروه مخالف سیاسی و هر تنظیم جهادی به خصوص حزب اسلامی حکمت‌یار مانند امروز هر کاری را با افتخار به نام خود رقم می زد. من باور کامل دارم که همه‌ی رهبران در همان روز مست خواب های رنگین شان بوده و‌ خبری هم از حوادث نه داشته و‌ پس از آگاهی رسانه‌یی آن زمان ( بی بی سی و صدای آمریکا ) طبل کسب افتخار را به نام خود‌ کوبیده‌ و از شهادت ناهید صاعد و هم‌ صنف او استفاده‌ی بلند تبلیغاتی کردند.‌ تحقیقات پسا تظاهرات البته در سطح‌ جست و‌‌ جویی که ما داشتیم نتایجی را بر خلاف ادعا های حزب اسلامی حکمت یار به دست داد. و‌ دلایل کاملن قانع کننده بود این که مقامات محترم رهبری امنیتی و‌ سیاسی دولتی تا زنده یاد ها رفیق کارمل ‌و مادر اناهیتا کدام معلومات های مهم دیگر را دست یاب کردند ما هم همان قدر می دانیم‌ که در سطح‌ اعلامیه های شورای انقلابی بازتاب یافت و سوگ‌ مندانه مخالفان و تنظیم های تازه مستقر شده در پاکستان ساز های دیگری نواختند که خود شان فکر‌ می‌کردند حقایق پنهان می مانند.
دلایل این ها بودند و تا کنون به آن ها باور دارم:

اول_ در جریان مشاهدات ما از مظاهرات هیچ نشانه‌یی از یک انتظام سیاسی رهبری کننده دیده نه می شد و پراکنده‌گی ها خود جوش بودن تظاهرات بیان می کرد و به روشنی معلوم بود. اما بی شرارت پیشه‌گی هم نه بود.
دوم‌_ هیچ نوع شعار یا تبلیغات متنی و چاپی، صوتی یا نگاره‌یی از هیچ تنظیمی و یا گروهی وجود نه داشت.
سوم_ در شهادت ناهید و هم‌راه او شکی نه بود و نیست. اما هیچ نشانه‌یی به دست نیامد که آن شهادت به اثر فیر مستقیم نیروهای امنیتی افغانستان صورت گرفته باشد.
چهارم_ احتمال سبوتاژ مخفی از جانب گروه ترور حزب اسلامی حکمت یار بسیار بلند بود که در یک اقدام آنی برای خون بار ساختن مظاهرات صورت گرفته باشد.
پنجم_ هیچ منطقی نه می پذیرد تا کسی روای جملاتی از ناهید شهید بوده باشد. چی گونه و چی کسی در کنار یا حداقل نزدیک ناهید و هم راهان او بوده و چنان جملات را شنیده و گویا دادن چادر ناهید یا یکی از همًراهان او را به عنوان طعنه‌یی برای یکی از نیروهای امنیتی دیده باشد؟ لذا این ادعا از بنیاد غلط است.
ششم_ مقامات عالی رهبری نهاد های دولتی و امنیتی را نه می‌دانم اما با ختم تحقیقات پژوهشی مسلکی دفتر ما هیچ نشانه یی به دست نیامد که نشان‌گر عضویت ناهید شهید و هم‌راهان او در حزب اسلامی یا یک تنظیم‌ دیگری باشد.
هفتم_ تایید و‌ تأکید مکرر خانه واده‌ی محترم ناهید شهید به نه‌داشتن عضویت او در یکی از تنظیم های جهادی. البته تنظیم ها آن قدر پای‌گاه های سازمان‌دهی جلب و جذب نه داشتند. تنها حزب اسلامی حکمت‌یار از گذشته های دور گروه های هدف‌گیری های هدف‌مند تروریستی و تیزاب پاشی داشت که شهر و شهریان عزیز کابل اگر زنده اند آن ها را به یاد دارند و اگر از نسل جدید اند به صورت قطع داستان های خشن روشی حزب اسلامی حکمت‌یار در آن زمان را خوانده یا شنیده اند.
هشتم_ مهم تر آن بود که حکمت یار در سال ۱۳۵۸از جنبش جوانان مسلمان جدا شده و‌ حزب اسلامی را تحت حمایت علنی و مستقیم ISIپاکستان اساس گذاشت و قبل بر آن تعداد افراد مربوط به حلقه‌ی شخصی وی در جنبش جوانان آن‌ زمان آموزه های وحشت و دهشت افکنی را توسط سازمان های جاسوسی انگلیس و پاکستان و به گونه‌ی مخفی فرا گرفته و‌ تمویل‌ می‌شدند.‌ متباقی تنظیم های تازه اساس گذاشته هرچند پس زمینه های مشابه داشتند اما اعتماد بیش‌تر پاکستانی ها بالای حکمت یار بود.‌
نهم_ باری شایع شد که گویا پوهاند صاحب علم وزیر محترم صحت عامه‌ی دولت جدید (...به زعامت شادروان رفیق ببرک کارمل...) عضو رابط حزب اسلامی بودند.‌‌ و‌ آقایی که امیدوارم بتوانم نام شان را پیدا کنم در یک صحبت رادیویی بروند و حزبی های‌ خود را قهرمان معرکه تراشیده و وزیر صاحب صحت عامه ی آن زمان را از منتظمان تحت فرمان خود قلم داد کردند.‌‌ حتا اگر شخص رهبر هم تغیر مفکوره‌ داده و خیانت می کردند،‌ نه می شد که در کم‌تر از پنج‌ ماه خود را در تهلکه‌ بیاندازند‌. و آن داستان پردازی های اوپراتیفی بود که به‌ خورد گویا مبارزان حزب اسلامی داده می‌شد.
دهم_ همه دلایلی که پسا شهادت ناهید از جانب تنظیم های جهادی ( جوانان مسلمان ) به خصوص تنظیمِ تازه جدا شده‌ی حکمت‌یار برای گویا عضویت ناهید در تنظیم شان فقط استفاده ها و کاربرد های ابزاری تبلیغاتی داشتند و تا حال ادامه دارد.
یازدهم_ دلیل شهرت یابی ناهید شهید به خاطر روی داد حادثه نه بل آن طور که گفته می‌شد موقعیت تقریبن بلند اجتماعی خانه واده‌ی محترم شان بوده است. ورنه به قول مدعیان تنظیمی در آن روز تعداد دیگری از خواهران ما هم شهید شده بودند که عاملین اصلی نفوذی های حکمت‌یار در داخل صفوف مظاهره کننده گان پنداشته شدند و‌ می‌شوند. پس چی‌‌گونه‌ شد که نامی از آن ها سر زبان ها نیافتاد؟
دوازدهم_ اهل مسلک می‌دانند که هر گاه گلوله های سنگین‌تر از کلاشنکف فیر شوند، هیچ اثری از زنده جان در محل اصابت نه می‌گذراند و یا پارچه های گوشتی از آن ها باقی ماند و آسیب رسانی آن ها تا دور دست های زیادی هر انسان و‌ نبات و هر‌ چیز را شدیدن زخمی کرده یا از بین می برد.‌هیچ کسی چنان روایت عینی از آن نه دارد و در یادداشت فرضیه گونی خواندم، آقایی گفته بود گویا کاسه‌ی سر ناهید شهید وجود نه داشته است. هیچ منطق عقلانی نه می‌پذیریرد که اگر حتا خدای نه خواسته چنان هم صورت گرفته باشد منجر به از بین رفتن کاسه ی سر یک انسان شود.‌
سیزدهم_ بازار استفاده های ابزاری توسط همه کس از شهادت یک بانوی جوان وطن ما و‌ این که چی‌گونه به آن جا رسیده بودند و اصل روی داد تظاهرات بسیار گرم و تب آلود بود.‌کسی آن را نتیجه ی سازمان دهی بانویی به نام مینا دانسته و‌ مهربانو مینا را اساس گذار سازمان انقلابی زنان افغانستان معرفی کرده دو باره می گویند مهربانو مینا در کویته ی‌ پاکستان و در دهه ی شصت خورشیدی به دست گروه حکمت یار و خاد آن زمان به شهادت رسیدند ادعا های مضحک و من در آوردی.
چهاردهم_ نقص ‌و کاستی بسیار لغزشی آن زمان دولت برخورد انفعالی و اطلاع نه رسانی کامل تحقیقات سری حتا پس از مدت زمان پذیرفته شده بود تا مردم آگاهی حاصل کرده و کم کار کرده های دولتی هم مجازات می شدند.
موارد فراوان دیگر از آن دست همه ی ما را نگران ساخته بود، اما حکمت یار تا حال در آن مورد نزد ما و اسناد و‌ تحقیقات مجرم و‌ محکوم است.
با آن‌ گذر ذهنی تا‌ به خود آمدم شام ناوقت بود تصادف محترم رئیس ارکان قطعه ی ما مقابل من آمدند و‌ با ترس اخلاقی و سربازی گفتم من باید کابل بروم،‌ نه می دانم در آن شب تاریک و‌ پس از پشت سر گذاشتن آن همه جنجال عبور از پنجشیر آفتاب از کدام طرف طلوع کرده بود ایشان با خنده های نمکینی گفتند که رفتن من تا ختم ‌وظیفه معطل شده‌ و آمریت محترم سیاسی فرقه به‌ کمیته مرکزی اطلاع داده اند بی غم باشم، با خود گفتم آقای محفوظ خان باز برنده ی موقتی شدند...
ادامه دارد...

 

 

 

 

Sent from my iPad