غزل

ای برق، اگر به گوشۀ آن بام بگذری

آنجـــاکه باد زهــره ندارد، خــبر بری

ای مرغ، اگر پری بسر کوی آن صنم

پیغــام دوستان برســـانی به آن پـری

آن مشــتری خصال گر از ما حکایتی

پرسد، جواب ده که به جانند مشتری

گو تشنگان بادیه را جان به لب رسید

تو خفته درکجاوه بخواب خوش اندری

ای ماهروی حاضرغــایب که پیش دل

یکروز نگذرد که تو صد بار نگذری

باز آی کز صبوری و دوری بسوختیم

ای غایب از نظــر که بمـعنی برابری

یا دل بما دهی، چو دل ما بدست تست

یا مهــــر خویشتن زدل ما بــدر بری

تا خود برون پرده حکایت کجا رسد؟

چون از درون پرده چنین پرد میدری

سعدی تو کیستی که دم دوستی زنی؟

دعــوی بندگی کن و اقــــرار چاکری

سعدی شیرازی