صدای غربت

خانمان سوز بود آتش آهی ، گاهی

ناله ای می شکند پشت سپاهی گاهی

گر مقدر بشود سلک سلاطین پوید

سالک بی خبر خفته به راهی گاهی

قصه ی یوسف و آن قوم چه خوش پندی بود

به عزیزی رسد افتاده به چاهی گاهی

هستی ام سوختی از یک نظر ای اختر عشق

آتش افروز بود برق نگاهی گاهی

روشنی بخش از آنم که بسوزم چون شمع

رو سپیدی بود از بخت سیاهی ، گاهی

عجب این نیست اگر مونس یاراست رقیب

بنشیند برگل هرزه گیاهی ، گــــــــــــاهی

چشم گریان مرا دیدی و لبخند زدی

دل برقصد ببر از شوق گناهی ، گـــــــــاهی

اشک در چشم فریبنده ترت می بینم

در دل موج ببین صورت ماهی ، گاهی

زرد رویی نبود عیب ، مرانم از کوی

جلوه بر قریه دهد خرمن کاهی ، گاهی

دارم امید که با گریه دلت نرم کـــــــــنم

بهر طـــــــــــــــــوفان زده سنگی ست پناهی ، گاهی

                                       شاعر: دوست و استاد عزیزم معینی کرمانشاهی

الهی دلت را ببینم شکسته

به ماتم نشسته

به کنج دو شهلای چشمت غمی جا گرفته

به سنگ سیاه دلت حسرتی پا گرفته

الهی ببینم که دل خون شدی

پی نازنینی چو مجنون شدی

الهی ببینم که عاشق شدی

سیه پوش همچون شقایق شدی

که شاید بدانی تو درد مرا

بهار آوری فصل سرد مرا

 شاعر: دوست و برادر عزیزم

(( محمد حسین محمدی . از مشهد))

دو عسکر خسته در بین دو سنگر

... دورهبر پشت میز صلح خندان

دو بیرق برسر گور دو عسکر

                      ***

ای دریغ از آن همه جوانانی که بخاطر جنگی بیهوده جانهای

عزیزشان را از دست دادند

درود بی پایان به  روح پاک شهدای وطن وآرزوی  سلامتی برای

سربازان خدمتگذار کشورعزیزمان افغانستان

نخ به نخ ریر قدمهای تو انداخته ام

من همان قالی پاخورده خاک آلودم

که دلم را به تمنای دلت باخته ام

**********************

مدامم مست میداردنسیم جعد گیسویت

خرابم میکند هردم فریب چشم جــــادویت

تقدیم به اوکه همه دنیای من است 

از این درختها که نه بلند می شوند و نه می میرند بیزارم.

اشرف خلایق عالـــــــــــــم نمی شدی

شربودی و برای خـــــــــــــــــــدا درد  سر

حوا اگر نبود از ســـــــر او کم نمی شدی

در جنگل ممنـــــــــــــــــــــــــــوعه ی خدا

گندم که هیچ ، لایق جو هم نمی شدی

یک شب در انزوای زمان خاک می شدی

دیگر حریف لشکر مــــــــاتم نمی شدی

آدم بدان که حــــــــــــــــــــــــــــوا اگر نبود

اصلا بساط عشـــــق فراهم نمی شدی

حوا تو هم بدان که آدمـــــــــــی اگر نبود

هاجر ، سمیه ، فاطمه ، مریم نمی شدی

شاعر:    ؟

     تقدیم  به نامزد عزیزم 

کاش می دیدم چیست

انچه از چشم تو تا عمق وجودم جاریست

آه ، وقتی که تو لبخند نگاهت را

می تابانی

بال مژگان بلندت را

می خوابانی

آه ، وقتی که تو چشمانت

آن جام لبالب از جاندارو را

سوی این تشنه ی جان سوخته ، میگردانی

موج موسیقی عشق

از دلم میگذرد

روح گلرنگ شراب

در تنم می گردد

دست ویرانگر شوق

پرپرم میکند ، ای غنچه ی رنگین ! پرپر !

من در آن لخظه که چشم تو به من می نگرد

برگ خشکیده ی ایمانم را

در پنجه ی باد

رقص شیطانی خواهش را

در آتش سبز !

نور پنهانی بخشش را

در چشمه ی مهر

اهتزاز ابدیت  می بینم

نگاه امروزت

نگاه تابانت

گرمی فروغ چشمانت

بتی انداخته در جانم

که تا ابد گرم است

زمستانم

این تنگی نفس که در قفس می کشیم ما ، کفران

نعمتی است که در باغ کرده ایم

حس میکنم دیگر دنیا به اخررسیده است

از این همه خواستن و تلاش کردن و در نهایت نرسیدن جانم به لبم رسیده

دیشب بود که فکری در ذهنم شکل گرفت:

با خود گفتم گور پدر همه کس و چیز! تاکی زجر بکشم و دم نزنم تا کی منتظر اتفاقی باشم که مرا از این سکوت رهایی بخشد؟

باوبندیلم را می بندم و مخفیانه از خانه به سوی نا کجا آباد می روم

اصلا به من چه ربطی دارد که چه کسانی نگران می شوند و نبودنم را غصه میخورد

مگر من دل ندارم ؟

مگر من حقوق اولیه ندارم؟

پس کجاست همدل من ؟کجاست حامی من؟

خسته شدم از این همه سر درگمی و بیهودگی

می ترسم در همین حالت بمیرم و هیچکس مرا در خاطره هایش جا ندهد

یادش بخیر وقتی مدرسه می رفتم معلمان و استادانم ( در هرکجا هستند شاد و سلامت باشند ) روی من یک حساب دیگری باز کرده بودند

آنها چنین امید داشتن که شاگرد گوشه گیر و کم حرفشان در آینده خالق بهترین داستانهای جهان خواهد شد

استاد نوایی ، استاد فروغ استاد واحدی استاد پیشیار استاد رئیسی کجا هستید که ببینید شاگردتان همان که چشم چراغ مدرسه بود و هر هفته به هر بهانه ای لوح تقدیر میگرفت حالا تک و تنها دور از همه چیز و همه کس

در کنج عزلت و انزوا خزیده است و گاهی هم قصد خود کشی ، فرار از خانه میکند!

اگر صدایم را می شنوید قدم پیش بگذارید و بیایید نصیحتم کنید

امیدهای واهی و دورغین بدهید

کاش بجای درس و معرفت و خدا شناسی درس غارت و بی پروایی و جنگ یادم می دادید

کاش بجای توجیه کردن این که علم بهتر از ثروت است

صادقانه اعتراف میکردید که ثروت بهتر است

چون م اکنون مشکل شاگرد شما همین است نداشتن ثروت

اینجا که طبع شعر شکوفا نمی شود

عمریست گشته ام همه شهر را ولی

چیزی به نام عاطفه پیدا نمی شود

تا انزوای  قاف  دلم  کوچ  می کنم

ویرانه ، آشیانه ی عنقا نمی شود

در مثله گاه فهم ، عدالت عقیم شد

این  درد  لا علاج  مداوا  نمی شود

شیطان ـ امین کنگره عرش گفته بود:

آدم  حریف  حیله ی  حوا نمی شود

بامن در این مسیر شهیدانه پا گذار

رفتن ، به پای شاید و اما نمی شود.

         با عرض پوزش از شاعر محترم این شعر که اسمش را به یاد نمی آورم

عکس خودم

---------------------------------------------------------------------------------------

گریزی به کوچه های محرم

دریغا

معاویه ها زنده اند

یزیدها زنده اند ، شمر ها زنده اند...

وا حسرتا که این خون شهیدان است که بی رحمانه پایمال شده است

حسین آنروز پرچم سرخ را هرگز به زمین نگذاشت که  به جهانیان بفهماند :کل یوم عاشورا  وکل ارض کربلا...

ولی ما... امروز

بجای اینکه این پرچم سرخ را به سینه دشمن بکوبیم

پرچم سیاه به دست گرفته و به سینه ی خود میکوبیم

افسوس...

معاویه ها زنده اند

یزید ها زنده اند، شمرها زنده اند

وفقط این خون شهیدان است که پایمال شده است

زینبها اسیر شده اند

سجادها اسیر شده اند

وا حسرتا واحسرتا

منجی کجایی ؟منجی کجایی؟

دوستان و اساتید عزیزم    دعا کنید که دوباره شور وشوق نوشتن به من بگردد

همه شما را از جان و دل دوست دارم

دوباره خنده...

کمی هم چاق شدم !

خیلی زیاد از عشق متنفر

عشق ، شاید عشق زود هنگام

.به من آموخت که دیگر هرگز نشوم

عاشق........................................!

من  به بخشندگی ام اعتماد چندین  ساله دارم

و او را ، آن ظالم را هزار بار برای هزارویک

ظلم و بی وفایی و خطایش می  بخشم و از خدا میخوام

در هرجای این کره خاکی که هست شاد باشد درست مثل من

 گاهی اوقات ، فقط گاهی اوقات دلم برایش سخت می سوزد ، تنهاست

 تنها ست ، حتی تنها تر از من ، من همه را دارم غیر از او    درست برخلاف

آن روزها که فقط او را داشتم ولی فقط او بود و دیگر هیچ ، حالا فهمیدم که چقدر

تنها بودم.

حال و هوایم عوض شد

با سار پشت پنجره جایم عوض شد

مثل سابق شعر می بافم فقط باخیلی تغییر، قافیه هایم عوض شد

حال و هوایم عوض شد

بدرود ای عشق  همیشه دروغ 

و سلام ای زندگی پر فروغ

                                                                                                                 دوستان عزیزم منتظر داستانهای جدید من باشید  قول میدهم با داستانهای زندگی مهاجرین افغانستانی در ایران  خدمت برسم

sajjad         alikhani

00989354425535

با  سار  ِ پشت پنجره  جایم عوض شود

هی کار دست من بدهد   چشم های تو

هی  توبه بشکنم  و  خدایم  عوض شود

با بیت های  سر زده  از سمت ِ ناگهان

حس  می کنم  که قافیه هایم عوض شود

جای تمام  گریه ،  غزل های ناگــــــزیر

با قاه قاه ِ خنده ی بی غم    عوض شود

سهراب ِ شعرهای من   از دست می رود

حتی اگر عقیده ی  رستم عوض شود

قدری کلافه ام    و هوس کرده ام  که باز

در بیت های بعد ،  ردیفم عوض شود

حـوّای جا گرفته  در این  فکر رنج ِ تلخ

انگــار  هیچ وقـت  به آدم  نـمی رسد

تن  داده ام  به این که بسوزم در آتشت

حالا  بهشت هم  به  جهنم  نمی رسد

با این ردیف و قافیه  بهتر  نمی شوم !

وقتش رسیده  حال و هوایم  عوض شود

 برگزیده از وبلاگ : گنجشکها تابوت نمی خواهند

لباس عید

درتصاوير هوايي از شهرك كوچكي به نام (( گلشهر)) كه درجنوب مشهد واقع شده است ، اولين چيزي كه توجه آدم را جلب ميكند تيرگي خطي است باريك ، كه در حقيقت خياباني است به طول تقريبي هشتصد مترو تراكم جمعيت نسبتا زياد.
اين خيابان باريك ((بازارشلوغ )) نام دارد كه بعضي ها (( شلوغ بازار)) هم ميگويند و تقريبا تمام ساعات روز پر رونق است
حتي انهايي كه در اين بازار كاري ندارند هم اگر يك بار از انجا نگذرند دلشان ارام نمي شود.

****
دو روز بيشتر به عيد نوروز با قي نمانده بود . ((شلوغ بازار)) بازاري كه به گفته اهالي ، در ان از شير مرغ گرفته تا جان آدميزاد پيدا ميشود حالا شلوغ تر از هميشه به نظر ميرسيد.
همه براي عيد كه دو روز ديگر بيشتر نمانده بود  خريد ميكردند .
نزديك به غروب ؛
در ميان سيل جمعيت ، زن جواني با قدي متوسط و لاغر اندام دست دختر هشت ساله اش را گرفته بود و به پيش ميرفت . گوشه چادر رنگ پريده اش به زمين كشيده ميشد .
او قدمهايش را بلند بلند بر ميداشت طوري كه دخترش به دنبال او كشيده ميشد
مغازه هارا زير چشمي از نظر ميگذراند و  خدا خدا ميكرد كه دخترش  (( معصومه )) از او چيزي نخواهد
در دلش به آقاي  (( سالاري )) فحش و ناسزا ميگفت
معصومه  با چشمان درشت و سياهش به اطراف نگاه ميكرد  با ديدن همسن و سالان خودش كه همراه پدر و مادرشان خريد امده بودند و بعضي هاشان هم لباسهاي رنگارنگ پوشيده بودند
فراموش كرده بود كه يك ساعت پيش مادرش با آقاي (( سالاري)) بگو مگو كرده
زن غرق در افكارش بود و شديدا نگران كه نكند اقاي (( سالاري)) مزد چهار ماه كارش را به او ندهد و تهديدش را عملي كند
 ناگهان صداي وحشتناك ترمز يك ماشين اورا به خود آورد ماشين در فاصله ي پنج سانتي متري او متوقف شد . راننده هم هرچه از دهانش بيرون امد به زن گفت:
- اوهوي زنكه احمق  حواست كجاست ؟ چرا جلو ات را نگاه نميكني ؟ الان اگر بهت زده بودم كه هر دوی مان بد بخت شده بودیم !
زن مضطرب و وحشت زده  با چشمانش معصومه  را جستجو ميكرد .
معصومه در گوشه اي ايستاده  و رنگش كاملا پريده بود
زن كه حالا خيس عرق شده بود و تنش ميلرزيد دست معصومه را گرفت و بي توجه به ناسزاهاي ان مرد راننده از انجا دور شد
به خانه اش رسيد كليدش داخل قفل دروازه رنگ پريده چرخيد و با كمي هل دادن ان را باز كرد
وقتي داخل حيات امد چادر را از سرش برداشت  و به طرف شير اب رفت كه صورتش را بشويد . (( فرزانه )) دختر صاحب خانه اش با ديدن معصومه گفت سلام معصومه خانم بيا باهم بازي كنيم ببين مامانم چه لباسي برام خريده
مامان تو برات چي خريده؟
معصومه در جوابش گفت :
واي فرزانه چه خوشگله  خوش به حالت
مامان من برام هيچي نخريده
فرزانه با غروركودكانه پرسيد :
چرا نخريده مگه نميدونه دو روز ديگه عيد نوروزه؟
معصومه گفت : ميدونه ولي صاحب كارش بهش پول نداد تازه خيلي هم باهم دعوا كردند . اون آقا به مامانم گفت برو گمشو زنكه بي لياقت ديگه نميخوام اينجا كار كني
اشك در چشمان معصومه جمع شده بود و صدايش به بغض تبديل شده بود . از فرزانه جدا شد و رفت روي پله ها نشست و دستانش را زير چانه اش گذاشت و به نقطه اي خيره شد
پنجره طبقه بالا باز شد و پرده حرير ان كنار رفت . نگين خانم كه انگار منتظر امدن زن بود سرش را از پنجره بيرون كرد و رو به مادر معصومه كرد :
-   سلام سكينه خانم
خوب شد امدي الان ميام پايين  كمي باهات كار دارم
صداي تق تق كفشهايش كه داشت از پله ها پايين مي امد نزديك و نزديكتر ميشد.
- خب سكينه خانم خسته نباشي ، بيا بريم بالا يك چاي برات بريزم خستگي ات رفع بشه
- نه خانم من فرصت ندارم  لطفا امرتان را بفرماييد
- راستش سكينه خانم الان درست چهار ماهه  كه كرايه اتاقت را ندادي . فردا پس فردا هم عيد ه و تعطيلات 
- اه ... خانم باور مي كني صاحب كارم حتي يك ریال از مزد چهار ماهه ام را نداده به محضي كه بگيرم همش را تقديم ميكنم شرمنده ام به خدا .
نگين خانم لبخند مصنوعي راكه بر لب داشت جمع كرد
- ببين سكينه خانم  مشكلات شما به من اصلا مربوط نيست . چهار ماه است كه به بهانه هاي مختلف از دادن كرايه اتاقت شانه خالي ميكني
خدا شاهده ماهم مشكل داريم . بچه ها  پاشون رو تو يه كفش كردند كه بريم مسافرت . خودت ميدوني كه سفر خرج داره.
 - نگين خانم به سر بچه هات قسم كه ندارم  به خدا اگه داشتم راضي نبودم كه به شما بدهكار باشم تو خونه هم چيز بدرد بخوري نداريم كه بفروشيم
يه فرش سوراخ سوراخ و يك كمد شكسته رو كي ميخره ؟ شوهرم  هم که ...
- شوهرت هم که داره آب خنک میخوره ، خب این مشکل خودتونه  میخواست دزدی نکنه
زن با بغض و چشمانی اشک آلود گفت : نگین خانم یعنی توهم فکر میکنی شوهر من واقعا دزدی کرده ؟
به جون بچه ات قسم اون چیزی ندزدیده این فقط یک تهمته و بس.
- به هر حال سکینه خانم تا یه هفته ی دیگه هم بهت فرصت میدم اگه کرایه عقب مونده تو دادی که دادی ، در غیر این صورت مجبورم بهت بگم که جول و پلاستو جمع کنی و از اینجا بری
اشک در چشمان سکینه خانم جمع شد و با بغض گفت : چشم نگین خانم
چادرش را برداشت و به سرعت رفت  داخل اتاقش
نگین خانم سری تکان داد و دخترش را صدا زد :
فرزانه ، دخترم بیا بریم خونه عزیزم هوا داره تاریک میشه
فرزانه با کفشهای نو لباسهای سفیدش که درست  مثل لباس عروس بود از کنار معصومه که روی پله ها نشسته بود رد شد و همراه مادرش داخل خانه رفت
معصومه هم داخل حیاط نماند و رفت وقتی پشت در اتاق شان رسید صدای هق هق مادرش را که داشت گریه میکرد شنید با عجله رفت و خودش را در اغوش مادر انداخت .
اشک بود که از چشمان مادر سر میخورد و لابلای موهای طلایی رنگ معصومه نا پدید میشد
شب شد و تاریکی بر گستره ی(( گلشهر)) خیمه بر افراشت مغازه های بازار شلوغ هم روبه تعطیلی نهادند
اما مادر معصومه همچنان بر بد بختی خود می گریست و دست نوازشگرش را بر سرمعصومه که مدام میگفت : مامان گریه نکن من لباس نو نمی خوام من خوراکی های خوشمزه نمی خوام ، من دیگه بزرگ شدم مامان تورو خدا گریه نکن, میکشید.
 در جای دیگری از شهر کمی دورتر از گلشهر آقای سالاری هم آرام و قرار نداشت و در اتاق خود مضطرب راه میرفت و سیگاربرگ دود میکرد و گاهی هم از پنجره اتاقش که شهر را در نظر او مثل تابلویی پر از چراغ نشان میداد نگاه میکرد . هیچ کس جز خودش نمیدانست که چرا بیخواب و بی قرار شده است
در یک لحظه از خودش متنفر شد
- اخه احمق خجالت نکشیدی از اون زن بیچاره چنین تقاضای کثیفی بکنی؟ لعنت بر تو
حالا اگه او جریان را به همه بگه چه خاکی به سرم بریزم از فردا هیچ کدام از کارگرام سرکار نخواهد امد
 مرد مردد مانده بود و نمیدانست چه بکند.
بی طاقت شد لباسهایش را پوشید به سرعت خود را با آسانسور به پارکینگ رساند ، سکوت شب را صدای چرخش چرخهای ماشنیش در هم شکست
حسی عجیبی به مرد دستور میداد که هرچه زود تر خودش را به کارخانه برساند.
شب از نیمه گذشته بود و خیابانها خلوت ، او باسرعت تمام خیابانها ، چهار راه ها و چراغ قرمزها را  رد میکرد.
وقتی جلوی کارخانه اش رسید با تصویر عجیبی روبرو شد
مهرداد ،  نگهبان کارخانه ، به کمک دو نفر دیگر از انبار جنس خارج میکردند و داخل وانت نیسان بار میکردند
همین که چراغ ماشین آقای سالاری فضا  را روشن کرد مهرداد و همدستانش در جای خود میخ کوب شدند
 فردای آنروز آقای سالاری شکایت خود را از شوهر سکینه خانم  پس گرفت و از سکینه خانم هم عذرخواهی کرد  غروب آنروز که فردایش عید بود اهالی ((بازار شلوغ)) شاهد خریدن لباس پدر و مادر معصومه  بودند .

پایان
سجاد علیخانی/ مشهد

بارم سبك بود . يك خيمه ي دو نفره يك دفتر دوهزار توماني و يك بطري اب و يك كبريت و يك چاقو و ...
در اين سه شبانه روز خيلي سختي كشيدم اول اينكه ، از شما چه پنهان از تنهايي ام ميترسيدم دوم اينكه نور كافي نداشتم
و ديگر اينكه هوا خيلي سرد بود
اما خوشحالم از اينكه اين دفتر دو هزار توماني ام كه در واقع دويست برگ دارد را پر از دل نوشته كردم
دفترم را پر از شعر و قطعاتي كردم كه در وصف يار بي وفايم نوشتم
گاهي با خيالش خنديدم گاهي برايش ني لبك زدم و او در رويايم رقصيد و دست افشاني كرد
تا دور دستها با او قدم زدم

اما حاصل تمام اين خيال پردازي ها جز اشك چيزي نبود
حتي خواستم مهرش را از دلم بيرون كنم اما باور كنيد كه نشد !
نميدانم حالا خودش اين نوشته هاي مرا ميخواند يا نه
اما خطاب به او ميگويم:
عزيزم خسته ام ... خسته از اين جمله هاي سر خورده اي كه براي چشمان تو كنار ميگذارم . از اين شب بوهاي خوشبو كه براي تو مي چينم.
از اين غروب هاي تمام نشدني غزلهايم. از خط به خط اين نامه ها از تمام اين واژه هاي غمگين كه از قلب پاره پاره ام سر ميخورد و به سراشيبي احساس اين دفتر دو هزار توماني مي چسبد.
از اين دلتنگي هاي ممتد و هميشگي و قلبم . قلبم كه برايت منقبض ميشود .و از درد سوراخ سوراخ مي شود.
از تكرار هميشگي اين ماجرا .
از تصوير سازي هاي پوچ داستان برگشتن تو ، خسته شده ام
من از هراس رفتنت ، هميشه خوابهاي طلايي ام را ساده از دست داده ام
نميدانم به كجاي اين قصه ي شوم بايد عادت كنم وقتي تو مي روي ومن حتي در ميان اشكهايم نيز آواره مي شوم .
دلم با پاي خسته و شكسته تا پشت پنجره چشمانت تقلا ميكند به اميد اينكه نيم نگاهي از ره لطف به اين عاشق زار بياندازي اما زهي خيال باطل

و لبم مدام زمزمه گر اين شعر كه :
عجبي نيست اگر مونس يار است رقيب            بنشيند بر گل هرزه گياهي گاهي
دارم اميد كه با گريه دلت نرم کنم                    بهر طوفان زده سنگي است پناهي گاهي
تو مي بيني بغض هايي را كه در كنج قلب بي گناهم جا گرفته اند . تو مي شنوي صداي گنگ احساس پاك و خدايي مرا .از برودت حرفهايي كه پشت چشمان زشتم پاشيدي سلولهاي ترانه هايم منجمد ميشود . خسته شده ام از بس به پنجره بسته ي چشمان تو كوبيدم و نگاه هاي ملتمس خود را به روي شيشه اش نقاشي كردم . از بس در افق نگاه تو به دنبال ابيات گمشده ي شعرم بودم و هر بار احساس خرد شده ي خود را در پشت چشمان تو گذاشتم و تو آهسته و شايد هم با خنده عبور كردي از كنار سر نوشت من
شايد سهم من از عشق فقط همين باشد كه با چشمان خيسم نظاره گر عشق جديد تو باشم
گفته بودم حاظرم جانم را فدايت كنم
اكنون دارم به قولم عمل ميكنم مثل يك مرد مثل يك افغاني واقعي ، تمام خواسته ها و دلخوشي هايم را قرباني تو مي كنم تا تو راحت با يار خود خوش بگذراني
اره سهم من از عشق همين است كه تو به من هديه دادي
تا اخر عمر ازتو متشكرم به خاطر اين تحفه با ارزشت
به خاطر اين اشكي كه تا ابد بر چشمانم نهادي دنيا دنيا تشكر ميكنم

                      تا اخر عمرم به نام تو و به پای تو مینشینم

خدا یا !

من عشق به تورا هم از تو میخواهم و عشق به عاشقان تورا

و عشق به هر کاری که مرا به تو نزدیک کند

خدایا !

عشقت را در دلم انداز و عشق به اولیائت را و عشق به جاده منتهی به

 سوی تورا و عشق به علامات راهنمای به سوی تو ، و عشق به

زائران و رائدان راه تورا.

خودت را معشوق ترین من قرار ده و مرا عاشق ترین خویش

گلدانهای آرزوی مرا به خشکی منشان و نردبان امید را از زیر پای دلم

مکشان و تا پایان این راه بی پایان مرا به خودم وا مگذار و دستم را

بگیر

خدا یا !

توفیق اطاعت و بٌعد معصیت ، آنچنانم عطا کن که تا قله ی شفاعت

محمد (ص) صعود توانم کرد و تا گذرگاه نسیم غفران تو توانم رسید.

ای کریم ترین برای حاجتمندان ، ای مهربانترین برای قاصدان ، ای

مونس ترین برای تنهایان و بی کسان ، ای مامن ترین برای آوارگان ،

ای گرم ترین آغوش برای وا ماندگان ، و ای پر قدرت و مهر ترین

دست برای مستمندان ،

من دست نیاز و واماندگی و حیرانی به دامان صمدیت و جبروت و

سبحانی تو آویخته ام . دستم را به تازیانه ی حرمان میازار و به خنجر

 یاًس کوتاه مکن

آمین یا رب العالمین

^{......................................}

دوستان عزیزم در پست بعدی زندگی نامه مرا خواهی خواند

اگر نتونستم تمومش کنم داستان جدیدم تحت عنوان ( لباس عید ) را 

تقدیم حضورتان خواهم کرد تا با نقد و بررسی های شما  عزیزان بهتر

 شود

همه ی شما دوستان عزیزم را از ته قلب دوست دارم

خجسته اعیاد شعبان را خدمت تمامی رهپویان حق و

 عدالت تبریک و تهنیت عرض میکنم

بیا ای یار مهتابی