رباعیات دکتور سمیع حامد
 

پوهنتون و دانشگاه

دو حرف ِ نو وطندارا، بیاموز

برای خـــود، برای مــا بیاموز

زپوهنتـــون و دانشگاه بگــذر

بگـــو بیت الخــلا  اما بیاموز
 

قانون جنگل

زمین است این وطن یا سرزمین است

که  دایــم  پایمـــال ِ آن  و ایـــن  است

در آنجا گرگ را کی میخورد   گرگ

کجــــا قانونِ جنــــگل اینچــنین است
 

هفت و هشت ثور

نباشد – هرچه  کردم  غور - فرقی

مــیان آن دم  و این دور فــــــرقی

چه بالا و چه پایین...شاخ گاو است

نـــدارد هفــت و هشت ِ ثور فرقی
 

عدالت انتقالی

در این کشور که از داد است خالی

جــــوالی کی رســـد تا پیش ِ والی

جـــوالی گــــر رسد ، والی بگوید :

بــــرو دنبــــال ِ « عدلِ انتقالی »
 

پشتو و دری

پشتو گفتا دری مــــرا کرد خراب

نالیــــد دری ز دستِ پــشتو بیتاب

انگلش ـ اردو ، زدر در آمد ، گفتا

دونو  گُــدبای! آگیا می صاحاب!
 

غم ِ شلغم

بی ســـوز، آفتاب فراهــــم نمیـشود

آدم  بـــدون ِ حــــادثه آدم  نمـیشود

آزاد گشته اند ز صد غصه دیگران

افغان خلاص از غم ِ شلغم نمیشود
 

غرق

کیست آن آدم  که  اینجا  غرق نیست

غرق ِ سوداهای غرب و شرق نیست

العجـــب در خانهء مــا ، هــــموطن!

کمپیـــوتر هـــست امـــا برق نیست
 

ملا روشنفکر

ندارد عقل اگر ، تقصیر ِ خر چیست

چه  داند خرمگس ، حق ِ بشر چیست

اگر  خوابیده  « روشنفکر » ، بیخود

گناه  حضرت ِ « ملّا عمر »  چیست
 

خاموش

کسی مانند مــا خاموش و خـــــر نیست

به قصد ِ جان ِ خود « شیر ِ بَبَر » نیست

مــن و تو هـــست اما « ما » نگـــــشته

چه هست افغانیت ، افغان  اگر نیست؟
 

پدر لعنت

گدایی کرده از عزت چه گوییم

به پای غیر از غیرت چه گوییم

اگر خود خرگری کردیم  پیشه

سواران را پدرلعنت چه گوییم
 

خودفروشی

خرگری خوب است صد افسوس دمُب ِ خر شدم

بر در ِ همسایه  ها  زانو  زدم ، چـــــاکر  شدم

خـــود فروشی مــن بدبخت هـــم سودی نداشت

کاش نــوکــــر میشدم، من نوکــــر ِ نوکر شدم
 

آفتاب ما

گفتیم: غــذای تلخ ِ ما حلوا بود

دیروز درفش ِ نام ِ ما بالا بود

خواستیم یک آفتابه از همسایه

فریاد زدیم آفتاب از مــا بود!
 

تلاشی

با بیـــــوه کجـــا مـــانده نباشی کردی

او را به در خویش « تلاشی » کردی

ای رهبـــــر نامــرد! گـــذرگاهـت را

با اشــک ِ یتیــــم آب پاشی کــــردی
 

پولیس ملی غیر مشدد

بر پشـــت ِ در ســــرای دزدان

پولیــــس مـــلی شده نگهــــبان

تنـــــبانِ زمــــانه گشـــــته ملّا

نکتــــایی مـــاست بنـــدِ تنبان!
 

کس نگوید که عاشقانه مخوان

خــــاک ما باز از ستــــــم زخمـیست

هر که اینجاست بیش و کم زخمیست

کـــس نگوید که عاشقــــانه مخوان

شاعـــر! اما که عشق هـم زخمیست
 

خواهش

دیده  وا  از خواب ِ سنگینت کنم

تازه  ات سازم ،  بلورینت  کنم

یار من! از گفته های من مرنج

تلــخ میـــگویم که شیرینت کنم