افغان موج   

رقص دوره ای

 

پایگاه

 

ولو  تا  ناکجا  ها  غرقِ  آهیم

به شیرینی به هر تلخی پناهیم

سفردر قلة  آسودگی   چیست

خطررا تا بخواهی  پایگاهیم

سنگین نگاهان

 

چه می گیری سراغ جاده اینجا

معطــــل  تابکی  استاده  اینجا

به زیرِ بارِ این سنگین نگاهان

اتوبانها  زپا  افتــــــاده  اینجا

صدای روشن

چه دیدی این همه نادیده هارا

غلامانِ  دری  ازبن  خطا را

صدای روشن  این  تیرگیها

کشانده درکدامین جاده مارا

طوفانِ سونامی

برنگی پای  در کــفشِ  حیا کن

زنیرنگ  و جدل  دل را رها کن

مشو  همدستِ  طوفانِ  سونامی

کمی فکری به حالِ غنچه ها کن

نومسافر

چرا گم کردةِ  ای جاده  ره  را

نمی بینی  سر افرازی  چه  را

نگفتی بر سرِ  این  نو مسافر

چه کس آورده این روزسیه را

غرقِ سراب

تباهــی  و تباهــی  و  تباهـــی

سحرخم کرده سر پیشِ سیاهی

درین ظلمت سرا غرقِ سرابیم

دریغ از قول بارانهای  واهی

لبانِ پستگی

رهاکن   نغمة   وابستگی  را

بنه  برهم  لبانِ  پستگی   را

سخنگوی  نهاد  آرزو    شو

روانی کن روانِ خستگی را

جاده های سنگ

تپیدن  در صدای  جنگ  از چیست

دروغین طرفه های ننگ از چیست

به زیر  پای  سرگردانت  ای  گیج

سپردن جاده های سنگ از چیست

رقصِ دوره ای

نواها را اگرچه بوی خامی  است

به رقصِ دوره ای ما سلامی است

میانِ  پردة  این  تازه  کاران

مقامِ نغمة قولِ  غلامی  است

غروب غرب

به گرداب تحیر غرق تاچند

زدن هرلحظة برفرق تاچند

غریوِ هرغروبی را شنیدن

بریدن ازصدای شرق تاچند

خیسِ خیس

سراب است وز موجش خیسِ خیسیم

میانِ  او مــــثالِ  فـــــرشِ  کیـــسیم

به  دریا ها  ز خالی  بنـــــــدی   دل

پیامِ  آشنـــــــایی  می    نویســـــــیم

عادتِ ماهانة

به  دوشِ  ما  ســـماجت  بار  گشته

میان  مــــا و دل  دیـــــــوار  گشته

سماجت عادتِ مــــــاهانةِ   ماست

زبس این سرگشتگی تکرار گشته

نورالله وثوق

1389/11/20