آقای احمدی نژاد: اینست فریاد مهمان تو!

زخم زبان !

ای خوش آنروز که  از کشور ایران  بروم

لب پُر خنده  به  خاکدان  خــراسان  بـروم

روزی  من  آمـدم  اینجا   تنـم  داشت  قـبـأ

حالـیا ! با  تـن  افـسـرده  و عـُـریان  بـروم

گر چه در «تل سیاه»  دود دماغـــم بکشند

خوب  دانم ، مگر  شاد  و خـــرامان  بروم

پای  من  خسته  شده  بسکه  دویـدم  اینجــا

می نهـم  سربه رهش راحت  و آسان بروم

بال و  پر سوخت  مرا کــورۀ  آجور  زنی

همــچو هُـد هُـد  ز قرنتین سلیـمان   بـروم

احــمدا! صاحـب این  خانه شدن ننـگم  باد

مهمـان آمـدم  ایـنجا  و  پشـیمــان  بــــروم

ای که تو وعـدۀ  لبـخند مـــــرا مـی  دادی

بــسکه  دادی  تعبـم ، سخت شتابان  بروم

سالـهاست زخــم زبان نغمـۀ مهمان  نـواز

بازکن روزنـه یارب که غزلخوان   بروم

سروده ی از: لطیف کریمی استالفی