در نهــاد زنـدگانـی آتـشــی افـروختند

 

 

درحقیقت ژرفـنای زنـدگی را سوختند

 

 

دوزخی درزیر پا وروی سربنهاده اند

 

 

لـرزه هـایی در بهشـت آرزو انگیختند

 

 

عمق هستی آنقدرداغ است درزیرفشار

 

 

عالمی دراشکم یک نکته گویی ریختند

 

 

انفجاری بود در گاه نخستین بعد از آن

 

 

گـرد آن را در جهان بی کرانی بیختند

 

 

روی گوی آتشین مأوا و منزل داده اند

 

 

نسـل هـایی را بـه دار آتـشـیـن آویختند

 

 

گاهی یخبندان غارت می کند انسان را

 

 

گاهی تـیغ مـوج اقـیــانـوس را آهیختند

 

 

آنقدر امواج نیرو از زمین بیرون جهید

 

 

که سرا و باغ و آدم را بـه آنی سوختند

 

 

ترس ولرزواضطراب زندگانی کم نشد

 

 

گرچه بیرقهای رنگارنگ بس افراختند

 

 

حق آدم رابه نیرنگ و فسون دزدیده اند

 

 

پول خون و رنج انسان را اگر اندوختند

 

 

جنگ آدم ازبـرای چیست یارب برزمین

 

 

گویی ازتاریخ و ازدوران هیچ ناموختند

 

 

عشق واحساس و محبت را بدورانداختند

 

 

هرکجا نفرین و نفرت با سلاح بفروختند

 

 

خشم انسان و طبیعت کرده دل را بیقرار

 

 

در دمی نابـود گردد آن چه مردم توختند

 

 

عقل و دانش می کند خشم بلاها را مهار

 

 

آن چه آدم هـا ز علـم و تجـربـه آموختند

 

 

پاکبازان با سرود عشق و دوستی و خرد

 

 

نسل انسان را بهم چون نقش قالی دوختند

رسول پویان

 

 

12/2/2023