افغان موج   

به : زنان  دربندِ سرزمینم

 

رویش زن

زبانش عین آهن حـــــرف می زد

به شانِ نیشِ سوزن حرف می زد

سرِهــــر  برزنی  با زورِ  نیزه

علیهِ رویش  زن حرف  می زد

نشانه

جدا ی مرد  و  زن  تا چند  تا  چند

صـــــدای   زندگی    دربند تا چند

زدی    آتــــش به جـانِ   آرزو ها

به  دشمن این چنین پیـــوند تا چند

نفرت نهاد

اسیروبی  کس و بی سرپناهی

به زیرِ  پایِ آتش فرشِ راهی

نکشتی  و نبستی   و نــبردی

ازان  رو راهیِ  لستِ سیاهی

چنگِ جانی

جـــفا  راهِ  نهـــانی  می  سپارد

به آن رسمی که دانی می سپارد

به سر دارد سرِ سودایِ سازش

تورا درچنگِ جانی می سپارد

آیینۀ داران

خبرپشتِ خبــرکش  دارد از نو

تلاشی بویِ  آتـــش دارد از نو

دلِ  آییـــــــــنه  دارانِ صفا را

زسنگِ کین مشوش دارد ازنو

خیره خو

چه گویم  ازدلِ هـردم  شهیدت

سیاهی ازچه بستــه راهِ  دیدت

چرا ظلمت نهادی خیره خویی

کند ازخیــر و خوبی  ناامیدت

سینایِ سفر

ز لاکِ  نامرادیهـــــا  بَدَر شو

صدایِ سامری را پرده درشو

فروشد  فَّر فـــرعونِ  فلاکت

سرودِ  سبزِ  سینایِ  سفرشو

سراز نو

به کوهِ  همصـــدایی  مستقر شو

حدیثِ ســـــربلنــــدیِ هنـــرشو

مــــــبادا دست و بالت را ببندند

سراز نو زندگی را بال وپرشو

پایِ بوناکِ

رسـیده  پایِ  بوناکِ  عــــدویت

تفنگش را نشان کرده  به سویت

پریده رنگم  از کابوسِ  وحشت

زهرسوسنگ می باردبه رویت

نفرت نهاد

دلِ اندیشه را  باتُر  کن ای زن

تفنگِ فکرِ خودراپرکن ای زن

به سویِ دشمنِ  نفرت  نهادت

نگاهت راپرازآجرکن ای زن

برده

خداوندا زن این کو ، چه کرده

چرا آزاده  گــــردد  باز  برده

دلِ آیینـــــۀِ عـــالم شود    آب

بر افتد  گر ازین افسانه پرده

سپر

هــوایِ گریه را از سر به در کن

امــیدِ دشمــنت را  در به  در کن

به زن خنجر به قلبِ رهزنِ هوش

صدایت را درین میدان سپــرکن

چشمِ غفلت

مترس ازیورشِ خاشاک ای زن

بزن برچشمِ غفلت خاک ای زن

چلیـــپایی  بکــش  بر  تیرگیها

بشو مثلِ  سح ربیباک  ای  زن

تشنه خون

مــــــروت   را   چـــــرا   باور  نداری

چـــرا عـقـــــلی میـــــــــان  سر نداری

به خون هر چه زن زان  تشنه  گشتی

که  از  خود  خواهر  و  مادر  نداری

زن ستیز

مپنداری   شـر  و  شــوری   نداریم

به غیـــــر شعــله  منشوری  نداریم

نمی  پرسی  چــرا  ما  زن  ستیزیم

ازین  افـــزوده   تر  زوری  نداریم

نوید نامردی

نـداری  غیــــر  نامـــردی   نویدی

زدی  اتش  به هـــــر جایی رسیدی

بروی  زن  گشودی  شعله   زانرو

کـــزو  کمزورتر  کس  را  ندیدی

شیر آدم

دل  اینان  کـــم  از  آهن  نبوده

به زن انسان کسی دشمن نبوده

یقینن  شیر  آدم  را   نخـوردند

گمانم  مادر  شان  زن   نبوده

شعار شرارت

شــرارت را بهر شهری شعارند

بــروی  گــــردن  ما  بار  بارند

پر کاهـــی  نمی  ارزند  از انرو

زنان را کمتر از ارزن شمارند

زیر و رو

خودش  را  بنده  دست عــدو  کرد

به خون زن دو دستش را فروکرد

بزیر پای دشمن رو نهاده

وطن را تابخواهی زیر ورو کرد

مهری وگوهر شاد

درین میهــن زنان فرهاد بودند

وفا را کـــوهی از فریاد  بودند

اگرچه مهر وشادی را  ندیدند

ولی مهری وگوهر شاد بودند

ناهید نبرد

زنان این وطــــن مردان مردند

بروز  جنـگ  ناهـــــید  نبردند

ولی  دردا  که  از بیدردی  ما

همآغوش هزاران رنج ودردند

آلوده دامن

بخون  آلوده تا کی  دامـن شان

جهـــان در انتظار مُردن شان

ازین  نا مــردمان حتی  ندیده

نشان عهد مردی را زن شان

ستاره خونین

ز جــــــــــور  نابکاران  جناور

چه گلهایی که هرسو گشته پرپر

دو دست آسمان  در زیر  چانه

ستاره  در میان  خون  شناور...

نورالله وثوق