افغان موج   

غـــزل

چه ســاده واژۀ هان  و چه دلـــرباست بلی

جـوابِ دادن  یک  بــوسه، از لـب عسـلی

نشـد یـک دمـی با  تو به خـــــلوتی  باشـم

تمـــام رنـج دلـم  را  تو بــوده   ای علـلی

بیــا که  زنـدگی یکــروز اگـر بود  باقـی

برای  وصـل  تو از عمر کم شود  خلـلی

نه اعتبار  به  دنیا ست نه   تیشۀ  فــرهاد

رسیده  بر لبِ  خـسرو لبِ  شـیرین  ولی

نگاه خسته ی  من بود به طلـعت تو پری

بهم نشـست، بیاراســت  ابنچـنیـن  غزلی

نعمت الله تُرکانی

14 می 2008

 

غــــــزل

بیا  که یاد  تو امشب، به دل ســـرود  منـست

تمـام خاطــره هــای  تو، تار و پـــود منست

نـــدارم از غـــم دوری، تـــوان وصـف تـرا

ضعیف و در خور  افسردگی، وجود منست

شکسته مـــوج   صدایم،  به غـربت  هستی

به انزوای  تب درد  و  غم ، حدود   منست

منــم که رنج و مــلال تو، درد مــن گشــته

هزار شکــوه به دنیا، ز دست دود  منــست

تویی به خــــواب و، خیـــالت  شبی  نمیآید

که در حریم تـو، تا صبحـدم سجـود منست

بیا بـه خـلـوتــم، ای دوست یکدمی  و ببین

به قله های طبع عشق تو،  صعـود  منست

هر آنکه، رنــج مرا میکُــشد به نقش غزل

قدای خامۀ او، هر چه هست و بود منست

نعمت الله ترکانی

07.03.2008