قلم به دستان

ای قلم به دست بر خیز، سیر ِ چرخ ِ دوران کن

پــــرده هـــا هـــمه بر در ،  جـنـتـی نمـایان کن

بغض و کینه و جنگ و ، قتل و غــارت و بیداد

بـــا محبت و الـفـت  ، جمـلــــه را گــریزان کن

توپ و تانک و خمپاره ،  راکت و بم و هــاوان

یک یکی به دور افگن ،  این جهان گلـستان کن

شــیخ و حـاجی و قاضی ، طالب و چلی ، مــلا

با شـــمول ِ څــارنـــوال ،  تـا ابــــد به زندان کن

ریـش و پـشم و لـُـنگی را ، با پکول و با پیزار

سوز و   زیـور ِ عـفـت  ،  زینت هر انسان کن

اشــک ِ چــشم ِ مـعـصومان ، آۀ سرد ِ مظلومان

ســــیل و آتش و طـــوفان ، ظالمان هراسان کن

خـــون ِ دیــــــدۀ مـادر ،  درد و مـــاتم ِ فـرزنـد

داغ ِ ســــــیـنـۀ بـابـا   ،   هــم دوا و درمان کن

هـــــر کجــــا اگــــر جَوری ، یـا اگر بوَد بـیداد

کاخ ِ ظلـــم و اسـتـبـداد  ،  با رقـیـمه ویران کن

گـــــر شکســتـه اقـــلامت ، یـا نباشدت ، رنگی

ناوکی ز مـــژگان گیر ، خـون ِ ما به قربان کن

پاره کاغذی هـرگز ، برگ ِ خشکی نه ، نه ، نه

صفـحــــۀ دلــــم حـــاضر ، درد ِ دل نمایان کن

ترک ِ ارث ِ آبا کن ،  خود ، خــوده  سر ِ پا کن

انتخاب ِ یک راه کـــن ، نــوش ِ آب ِ حیوان کن

جســتجــو حقیقت کـن ، ترک ِ هــر طریقت کن

کسب ِ هـر فضیلت کن  ،  خانه ها چراغان کن

بـر تساوی یی انســــان ، از رجال و هم نسوان

هـر قـــدر که بتوانی ، خدمت از دل و جان کن

ایــن تـعـصـب ِ دیـن  و ،  قـــومی  و زبـانی را

بــا تـفاوت جنسی  ،   یـک یکی بــه نسـیان کن

مـرز و سرحدش بشکن  ،  این زمین ِ خاکی را

یک وطــن شود عالـم ، ترک ِ جمله حیطان کن

یک زبــــــان ِ واحــــد را ، بر هـــمه بیاموزان

هــرکس هــر کجـا باشد  ، مشکلاتـش آسان کن

بر جهــــان بشــارت ده  ، ایـن پیامی از حق ده

مــژده هـای (وحـدت) ده ، پس وفا به پیمان کن

ریــــشۀ محـبـت  را  ،  شـــــاخـــۀ مـــودّت را

غنچـه های الفت را  ،  زیــب ِ هــر گلستان کن

در نهـــایـت ِ روح و ،  در نهـــایــت ِ ریحـــان

خویشی با هـــمه قــوم  و ،  با جمیع ِ ادیان کن

گــر کسی  زنـد  زخمی ، یا دهـد  ترا زهــری

مــرهمی بـه زخمش نه ، شهد ده و شکران کن

هرسـیاه  و سـرخ و زرد، هرنژاد و مرد و زن

جملـــه را یکی بنگر ، ترک ِ جنس و الوان کن

در  زمین ِ لامـــزروع ، شــوره زار ِ دلـــها را

تخـمـی از وفـــا پاشان ، عاقبت ، گل افشان کن

ســـوزن ِ محبت گیر ، تــار ِ عشق ازان در کن

پــارۀ دل ِ « نعمت »  پـیـنــه کــــرده شایان کن

ای قلم به دست بر خیز، سیر ِ چرخ ِ دوران کن

پــــرده هـــا هـــمه بر در ،  جـنـتـی نمـایان کن

نعمت الله مختار زاده