افغان موج   
یک دره سیل ِ اشک ِ خروشنده میرود
از هردو چشم ِ غمزده ی نا قرار ِ ما
تا صاعقه ی خشم ِ فلک می فتد به شهر
برهم خورَد تسلسل ِ لیل و نهار ما.
***
با سنگ ِ سخت ِ حادثه کز دست ِ آدمی
زان قله های خشم و جنون بر زمین فتد
مرغان آرزو همه در خون شنا کنند
صد ها هزار مرغ دگر در کمین فتد.
***
دامان این جهان چقدر قرمزین بود ؟
با خون ِ لاله های جگر سوز ِ داغ دار
تنها نه قرمزین شده اکنون جهان ِ ما
جوشیده خون ِ خلق ِ خدا صد هزار بار.
***
صد پاره میشود تن ِ آزرده حال ما
از حرص ِ حاکمان ِ دغا باز ِ بد گهر
صد ها هزار آدم ِ این دیر ِ بی لگام
هرلحظه خاک میخورَد و افتد از نظر.
پیکار پامیر
فبروری۲۰۲۴م - تورنتو