به نوشیدن برم ظــــــــــــــــرفی کنم پر آب دریا را حباب آسا کشم بیـــــــــــــرون تهی جام تمنا را
ببینم هرکی چــــون طفلان که دارد در بغل سنگی از آن مجنون گزیند خانه ی بی درب صحرا را
درخت بارور از سنگ طــــــــفلان بهره ور گردد نبیند شــــــــــــــــاخ بید آلام زخم سنگ ملا را
ز (عبدالله) سخن چون پسته ی بی مغز خندان است بروی شانه بـــــــردارد (غنی) خرجین طلا را
به دگم اندیشی مـــــــیخواهد کند خورشید را سایه به پف کـــــی میتوان کشتن چراغ سقف بالا را
بساط خنده گستردم بکــــــــــــــوبم آب در آونــگ فقط دیــــــــــــــوانه میخواند سرود مرغ عنقا را
علــــــــــــم بردار دانش میخورد از کــوردل تیشه به چشم کور کــــــی بیند که گیرد خرده بینا را
اگر همــــــــــــــــرزم راه من شود آماده ی پیکار به پیرامون داعـــــــــــش می کشم خط چلیپا را
زبون پنجه ام فاســـــــــــــــــد شود فردای آزادی مه و خورشید گــــــــــیرند در بغل عقد ثریا را
دل ار پاک از گنه گردد چو مقناطیس جذاب است ز شهد آگنده بیند کــــــــــــاسه ی فغفور دنیا را
سرود بلبل بیدل دهـــــــــــــــد بر گوش دل پیغام به دیهیم جـــــــــــمال٬ آرا تو کاخ روز فردا را
ز چشم خون فشان سیلاب غم دریای جوشان است
ببین (فرخاری) در قلب حــــــــزین داغ سویدا را
مولانا عبداالکبیر فرخاری
ونکوور کانادا
۲۵جنوری ۲۰۱۶