شبی با مولانا جلال الدین بلخی

شبـــی خــواب دیــدم زبخـــت بـــلنـــد

کــه یــاران بـا مــولوی هـــم رهــنـــد

چه دنــــیای زیبا چـــه مـــردان خوب

سخــــن پر عطوفت و دور از گــــزند

ثنـــاخوان یــــزدان هـــمــه با شتــاب

سوی مســجـد شهـــــر ما میــرونــــد

به گفــــتم که ای شهـــریار هـــــمـــه

مــــرا پــــند فـــــرمای یکی سودمــند

بگــفـــتا سخـــن رفتــه بســــیار بــار

نــدانـــم که اکـــنون چــه را میــخرند

پس از آن نگاهــی به اطــــراف کــرد

نگاهــی بــه پاییـــن نگــــاهــی بلـــنـد

بگــفـــتا که چــرخ فــلک بــیــقـــرار

ببــارد دوصــد فتـــنه با بـــوی گــنــد

بگو شهــر تا نــرا کــدامــین سفــیـــر

بیـــاورد پــیغـــام کـه پاشـان شــونــد

کجــــــــا شــد درخــتان کاج بلــــــند؟

که مــرغــان بر آن بود دلشاد چنــد؟

کجــــا شد مصــلا و بــارو وبــــرج؟

کی از بیخ و بن قامـــت شان بکـنــد؟

هـــمه رفـــته اند شهـــر خـالی شـــده

مگــــر گـــشـــته آن خـیل تخـم سپـند

نگفـــتی حقیقـــت کجـــا بار بســـت؟

ز قــــرآن حـــریفان چـه دارند پنــــد؟

مگــــر روح حــــلاج افــسرده اسـت

که در فکــر ایـــن هــــا بیــنم نـژنـــد

چه دانـــی زگفــــتار عطـــار گـــوی؟

و یــــا از دســاتـــیـر ابـــواب زنـــد؟

مگر باز چنــــگیـز پی فــــتنه است ؟

که شمشیــــر دارند هــــمه میــخــرند

مرا راز دل گفـتن ام سهـــــــل نیست

زبـــان را پی این مــــــــسایــل ببنــد

بگفـــتم که معـنی هــمه پـــــوده شــد

به تیزاب شهوت به زهــــــــر کشند

زبـان از اصـــالت نــــــــدارد اثـــــر

نبیـنی بجـــــــز هـرزه گی بار وبنــد

همـــــــه گشته باری اسیران پـــول

دگــر عشق به انسان نــدارد چلـــنـد

فلاطون و لقــــمـان اساطــــیر شـــد

منــادی اشـــــــراق گویند... بخنـــد

هـــمه با ســـر نیــــزه و زور و زر

گل شهـرت و ملک دیـن میخـــــرند

به ارواح نــوزادگـــــان لطـــیــــف

فرومـایگان درد و غـم میــــد مـــند

ضعیفان سر افکــنده محکوم هـــیچ

قوی پنجه ها سینه شان مـــــیـدرند

ازین گـــفته ای مــن خـــــداوندگار

به خــشم آمد و گفت: اینها شر انـد

کسی کو نداند به جز خورد و خواب

یقینــا که از ریشـه مثل  خـــر انــد

کابل 22 ثور 1377

نعمت الله ترکانی

 

فتوی

فتـــوی دهــــید مرگ شب قیــرگون را

با این بهانه خوش نگرید این شگون را

خفـــاش ها به چهــــــرۀ مردان مذهبی

افکـــنده اند وحشت دیـــو زبــــــون را

از شحنه های نیزه به دست و قراولان

نشنیده کــس حکایت عـــــمر فزون را

عمــامه پوش چـپلی به پا ریش ها بلند

آنجــا ببـــین جمــــیعت مردان دون را

هرجا حکایتیست ز کشتارو قتل وخون

شیطــان فـاتـــح است سپاه مبیـــــن را

قـران یکی خدا و رسول اش یکی بـود

نازل نــموده اهـریمن این گـوناگون را

پروردۀ شهید و شهـادت چه ملتیـــست

بگــشوده اند دفــتر مـیثـاق خــــون را

نعمت الله ترکانی

137828 جوزا  کابل ــ

 

 

 

غربت

درین شهـــر غــریب از آرزو هـــایــم یکی آنــــست

که بینم چهره ای بشگفته چون گل شاد و خندان است

هوا تاریــک و ابــر تیـــره ای در آسمـــــان دایـــــم

رفیــق راه هـــر عـــابر عصا و چتـــــر باران است

زمین افســــرده و پــــژمــرده روح سبـــــزۀ انـــبوه

کجـــا باری تنـــفس در مـــیان دود امـــــــکان است

نه گل بـــویی دهـــــد نه آب رنگ نیـــل میگـیــــرد

نه از روی محـــبت مجــلــسی با شـــور یاران است

شفـــق کـــمرنگ و مهــتابی به شب دیگر نمی بینی

گل خورشید اگر تابد ضعیف و سخت بی جان است

برای لقـــمه ی نـانی بهــر ســو درد سر جــاریست

حساب زندگی ات درج صــد اوراق و دیــوان است

بیا ای مـدعــی رمـــرز تکامـــل را ببیـــن اینـــجــا

همه  از پست مدرنیسم گویند عــصر کیهـــان است

نعمت الله ترکانی

اتریش21.11.2007

 

 

 

دعا

امشب از عجز برآرم به خدا دست دعایی

که رسد روز سپیدی

آب نیلی شود و

گل پودینه بخندد

ماهی از خواب بخیزد

پر خفاش بسوزد

جغد از غصه بگرید

بلبل مست به هر شاخه بخواند

روستا خالی شود از هیکل اشباح

کوه ها شوکت خود را به غزالان بدهد

کرگسان کور شوند

گرگ ها طعمه ای شیران گردند

لب هر برکه دو عاشق

صورت خویش در آینه به بینند

دو کبوتر بر لب بام بهم جفت شوند

و قناری قصه ای کاج بلند را گوید

اهریمن خسته شود

دزد شب راه نیابد

که به هر کلبه ای دستبرد زند

قفل افسانه شود

کسی فانوس به ایوان نگذارد

کودکان شاد به هر کوچه برآیند

مادران هیچ نترسند ز دردی  و بلایی

 

**

 

امشب از عجز بر آرم به خدا دست دعایی

که دیگر دست قوی پنجه ای

هرگز نقشارد گلویی

انتحاری هدف نیزه ای از غیب شود

بیگناهی به شط خون ننشیند

دلک خسته ای مادر

به غم کشته ای فرزند نباشد

دل چون کوه پدر لرزه نبیند

طفلکان شاد بخندند

دختران قصه ای از عشق بگویند

پسران شعر سرایند

پیرزن ها دیگر از دیو نترسند

ودیگر قصه نگویند ز دردی و بلایی

بدگستاین ــ اتریش

12.12.2007