نعمت الله مختارزاده شهر اسن آلمان
جُرمانۀ تلخ
خــــداونـــدا ! نمی دانــم ، شـکایت سر کنم ، یا نه
لــــــباس ِ پــــارۀ صبر و ، تحمـــــل بَر کنم ، یا نه
چنان مهــرش بدل دارم ، که غیرت رخت بربسته
ز هجــرانــش فــــرو بر حنجرم ، خنجر کنم ، یانه
عــــنایــت کـــرد دُشـنامی بمن یکبار نه ، چندبار
چنین جـــرمانــــۀ تـــلخی ، ازو بـاور کنم ، یانه
نــزیبد حـــــرف ِ بــد هـرگز ، لبانِ چون عنایش را
اگـر زیبد ، پس از این ، گوش ِ دل را کر کنم ، یانه
نـــداند از شکست ِ دل ، کـــــه آهی در کمین دارد
وگــــر بــــاور نمیدارد ، بگــــو محـشر کنم ، یانه
ز هـــــر تیری کــه می آید ، ز بان ِ شــوق را نازم
بـــه عـقـلم عشــــق میگـوید ، تـرا اِسپر کنم ، یانه
مُشبّک ســــینۀ شــــعرم ، ز ناز و عشوه و تمکین
ردیـــف و قـافــیه زیــب ِ ، ســر ِ بـسـتـر کنم ، یانه
ســـــفر قـــــافِ وفـــا خواهم ، شکسته بال ِ پروازم
محبت را بـــــه چنگـــال ِ جـــفا ، پــرپــر کنم ، یانه
دل ِ«نعمت» شکست از سنگ ِ دشنامش ز بیرحمی
نـــدانـــــم ماجــــرا را ، ثبت ِ هـر دفتر کنم ، یانه