افغان موج   
ازحــال من مپــــرس که بسیار خسته ام
ازهرچه بود وهست به تکـــرار خسته ام
گـــاهی زخویش وگه زنمک خورناسپاس
گـاهی زهمــــــــرهان سبکسار خسته ام
عمریست میکشم غم آواره گی به دوش
زین سـرنوشـت بستـه به ادبار خسته ام
پژواک زندگی غـــــــم و درد مکــرر است
از جبــــــــــــــر این روال دل آزار خسته ام
در امتــــــداد فصل غـــــــروب ستاره گان
تنهــــــــا ترین کســم زشب تار خسته ام
درشهرما که جوشش فـریاد مـرده است
دیگر زلاف غیــــــــــرت و پیــکار خسته ام
تصویرهــا غبــــار سیاهــی گــــــــرفته اند
آیینــــــه هـــــا شکسـته ز زنگار خسته ام
تنهـا نه از امـارت و سودا گــــــــــران دین
ازتکنوکــــــرات فاسد و غــــدار خسته ام
راه سفر که دلهــره بار است و بیمنـــــاک
از شـــانۀ خمیــــــــــــــــدۀ آوار خسته ام
از نور آفتــــــاب پیـــــــــــــامی نمی رســد
شد ســـال هـــــــا ز سایۀ دیوار خسته ام
نی یک رفیق همـــــدل و نی یار همسفر
تا داند حال من که چه مقــــدار خسته ام
از ذوق پرفشــــــــــانــی و پرواز زنده ام
امــــــــا زبال بسـته و افـــــــگار خسته ام
ازبسکه داغ فصل شقــــــایق کشیـده ام
گل را چه می کنی که زگلـــزار خسته ام
از این همـــــــــــه روایت ناشـاد زندگــی
باورکـــــن ای عـزیز که بسیار خسته ام
 
خلیل الله روفی