بخش پنجم
توضيح
مردم ما وحشت و خشونت طالبان را با گوشت و پوست خود لمس، احساس و درک کرده اند. از خون پاک قربانيان بی دفاع در وجب وجب خاک ميهن لاله های خونينی دميده که پيام اين ظلم و ستمگری را به نسل های آينده می رسانند. در بارة طالبان زياد نبشته شده است؛ اما در اين نگاره فقط گوشه هايی از طرز حکومت استبدادی طالبان در عمل و به طور عينی در ولايت هرات به رشتة نگارش درآمده است؛ بی شک که می تواند ماهيت واقعی اين گروه را در عمل هويدا سازد.
جنگ بادغيس
نبرد ميان حکومت محلي قوماندانان هرات و ازبکان شمال به دستور سران حزب جمعيت اسلامي و به فرماندهي اسمعيل خان والي هرات در برج جدي 1372 آغاز شد و حاکمنشين(ولسوالی) قورماچ به ميدان نبرد تبديل گرديد. قواي جمعيت اسلامي موفق به پيشروي نشده و جنگ فرسايشي کسالت آور به درازا کشيد.
در حوت 1375 جنگ بين قواي طالبان و نيروهاي شمال شدت زيادي پيداکرد و طلبه ها نيروهاي تازه نفس وارد ميدان نبرد کردند. در جريان اين نبردهاي خونين که با حملة طالبان به مناطق ازبک نشين آغاز گرديد، بيش از 30 هزار نفر پشتونهاي ساکن فارياب و حاکم نشين های هم سرحد باغيس و فارياب هست و بود شان را از دست داده و به شهر هرات آواره شدند.
محمد عالم افتخار
درست در اواخر سال 2001 که به دفتر کابلِ رادیوی بی بی سی به دیدن آصف معروف؛ دوست دوران کارم در مطابع دولتی؛ رفته بودم؛ به طور جدی با نام محترم عبدالرزاق مامون آشنا شدم.
آنروز ها یک سرویس فارسی دری «رادیو اروپای آزاد» به نام «رادیو آزادی» برای افغانستان پسا طالبانی؛ شروع به نشرات کرده بود. محترم آصف معروف گفت: رادیو آزادی؛ منابع پولی و جاذبه های زیادتر از بی بی سی دارد؛ و به همین علت توانست؛ ژورنالیست خوب و مستعد ما رزاق مامون را از نزد ما برباید!
یعنی اینکه تا این زمان؛ جناب مامون؛ کارمند وثیق و صدیق رادیوی بی بی سی بودند!
درست ندانستم که آقای مامون تا چه زمانی برای «رادیو آزادی» کار کرد و چه کار کرد و چگونه کار کرد؛ اما در فرصت دیگر؛ وقتی متوجه نام و نشان و کارنامه هایشان گردیدم که گویا مورد یک سوء قصد به طریق پاشیدن تیزاب بر سر و روی شان، قرار گرفته بودند.
په وروستیو اونیو کې زموږ په ګران هیواد افغانستان کې د جګړې، ترور، دهشت او ډار څپې بیا پراخه شوې دي. د هیواد د پایتخت په زړه کې د شاه دوشمشیره ع د جومات تر څنګ د ارګ په دوه کیلومترۍ کې د یوویشتمې پیړۍ د لوی وحشت صحنه لا د هیواد والو په سترګو کې ګرزی چې ور پکې نه یوازې د هیواد یوه لور، یوه ښځه او یو انسان په ډیر بد ډول قربانی شوه، بلکې اسلامیت، انسانیت او افغانیت ته هم لوی زیان ورسید. د یو دیرش هغو برمته شوو افغانانو د برخلیک په اړه مثبت خبر او د خلاصون هیله نشته چې د لویې لارې پر سر د هیواد د سولې او امنیت د دښمنانو لخوا تښتول شوی او میندې پلرونه، خویندې او وروڼه او نور خپلوان یې ورته په انتظار دی. د ملی یووالی تر نامه لاندې جوړشوی حکومت هم د خپل منځي اختلاف او د حکومتولۍ د ضعفونو پربنسټ لا تر اوسه ددې پیښې د څیړلو او د یرغمل شوو افغانانو د خلاصون په اړه داسې اقدام نه دی کړی چې پایلې یې د امید او لیدو وړ وی. د هغې نه راوروسته د یوې میاشتې په موده کې د بلخ، خوست، بدخشان او ننګرهار ستر ناورینونه یو پر بل پسې پېښیږي؛ افغانان په وینو لړل کیږی، سرونه ترې پری کیږی او غوښې یې په هوا کې الوزی.
چپن
چپن آخر به دنیا گشت مشهور
هوای موزیم را ساخت پُر شور
عبای که به زیرش بود چند سال
نمادِی از فساد و رشوه و چور
مقالات دیگر...
- پیش روی کوره آتشی پشت سرفلان خری
- گزارش تجمع اعتراضی حزب همبستگی در دفاع از خون قربانیان بدخشان و مزار و رهایی ۳۱ هموطن گروگان
- موقف حزب ملی ترقی وطن
- ویدیوی 214 شفیع عیار
- طالبان و روزهای دشوار هرات
- دوبیتی های سرگردان
- از کشافی در علم منطق تا نقاشی بر سقف شیشه ای
- د کابل قاتل
- با شعارالله اگبر پوست یاغلاف سر آلت تناسل سردارجی را ببرید
- ویدیوی 113 شفیع عیار