افغان موج درگذشت سیمین بهبهانی غزلسرلای بزرگوار زبان فارسی دری را به همه فارسی زبان های افغانستان، ایران، تاجکستان و سراسرجهان تسلیت میگوید... هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق ... ثبت است بر جریدۀ عالم دوام ما...

سیمین بهبهانی

در بطن قلم زاده شدی حرف تو این بود

زن مادر غمدیده ای مردان به یقین بود

هر کودک یکساله و هر مردی رسیده

از شیر تو پُر عقل و پر آوازه چنین بود

امروز که رفتی و بُود جای تو خالی

ف.بری                                                                                                                     

 چون به پا شد شیوهء ظلمــانیت             خدمــــــت ناکس بشــــد ارزانیت

 خود بیاوردی  به سـر ویرانیت            وای بر حـــــال تو وحیـــــــرانیت                             

                             خفته گردید غیرت افغانیت

 محمد عالم افتخار

در اغلب فیلم ها و بگو مگو های آثارهنری و نیز گفتمان های عادی و عامیانه؛ حینی که بناست یک نومیدی فوق العاده از کسی رفع و دفع شود و به طرف؛ امید و استواری و پایداری هدیه گردد؛ چنین جملات حکمی به کار گرفته میشود:

ـ انسانیت که هنوز نمُرده است!؟

ـ آخر؛ انسانیت که هست!؟...

به نظر میرسد حتی بزرگترین فلاسفه و نوابغ هم که عندالموقع چنین احکام را در متون آثار خویش استفاده نموده اند و استفاده مینمایند؛ کمتر به عمق معنایی و مصداقی آنها نظر داشته اند و یا به لحاظ محدودیت های زمانی و مکانی؛ میتوانسته اند نظر داشته باشند!

بدینگونه؛ گویا «انسانیت» از بدیهیات مورد اتفاق همه گان یا کم ازکم اکثریت مطلق در عالم بشری میباشد؟!؛ مثلاً بدان حد که میگویند: «آفتاب آمد؛ دلیل آفتاب»!

چشم غزال و صورت هامون کشیده اند

با رنگ عشـق قـصۀ مجـنون کشیده اند

بیت و غـزل چـو لؤلؤی رخـشندۀ سـپید

از قـلـب درّه از دل جیحـون کشـیده اند

یاقـوت و لعـل و خون گل رُز را ز دل

بـا خـامـۀ خیال چـه گلگـون کـشیده اند