زه د خپلي لويي کورنۍ، خپلي مور، خوندو او وروڼو په استازيتوب د ټولو غمشريکو هيوادوالو څخه که هغه په وطن کي دي او که د وطن څخه د باندي د ژوند شپې او ورځي سبا کوي په ډېر درنښت او د زړه د کومي مننه کوم، چي دا نه جبرانوونکى ماتم يې چي اوس زموږ پر کورنۍ باندي راغلى دئ نه يوازي زموږ د کورنى ماتم ګڼلى دئ بلکي هغه يې د خپل ځان خپلي کورنۍ، د اولس او حتى د ټول هيواد غم او ماتم بللى دئ او دا ماتم هغه ترخې شېبې، شپې او ورځي يې زموږ د کورنۍ سره په ډېر اخلاص او صداقت شريکي کړي دي. زه نه غواړم دلته زموږ  د بابا (ارواښاد هاتف صاحب) په باره کي خبري وکړم هغه ټول هيوادوال پېژني. زه صرف دومره وايم، چي بابا خپل ټول ژوند د وطن د آبادۍ او استقلال، يووالي او اتحاد د وطن د بچيانو د تعليم او سالمي روزني او په وطن کي د حق او عدالت د پوره تامين په لاره کي وقف کړى وو. نو د دغو خبرو پر بنياد چي هيوادوالو هم دا پوره درک کړې وه، د هيواد په داخل او د نړۍ په ګوټ ګوټ کي دا حقيقت په ډېر ښکاره او ځلاند ډول ثابته کړ، چي هو! ارواښاد هاتف صاحب نه يوازي زموږ بابا وو، بلکي هغه د ټول ملت معنوی بابا وو د هغه ملت، چي بابا يې همېشه تر ژوند تر اخيري لحظې پوري د خپلو نه ستړي کېدونکو خدمتو څخه لاس وا نه خيست او همېشه يې د خپلو خلکو او وطن په باره کي د خدمت د مسئوليت احساس کاوه. اوس زه په لوړ سر دا خبره کوم، چي په هغه اندازه، چي بابا د خپل وطن او خپل اولس په مقابل کي خپل حق پوره ادا کړ په هغه اندازه هيوادوالو هم که په وطن کي وه او که په جلا وطني کي په دې لوى وير کي وژړل او اوښکي يې توى کړې او د جنت فردوس د غوښتلو دعاګاني يې د خداى تعالى په دربار کي وکړې، چي خداى تعالى دې قبولي وګرځوي آمين يا رب العالمين. خو موږ  به بيا  پوره حق هغه وخت ادا کړى وي، که د دوى لاره تعقيب کړو او د دوى ارزوګاني که په سل کي يوه هم عملي کړو نو د دوى روح به ښاد کړو او وطن او خلکو ته به مو مخ تور نه وي او وجدان به مو خجله نه وي يوار بيا هم ستاسو ټولو څخه د زړه د کومي مننه کوم او تاسي او ستاسي کورنيو ته د صحت سلامتۍ، خوشحالۍ او کاميابۍ غوښتنه کوم د خداى تعالى څخه آمين يا رب العالمين.

ستاسو خادم

عبدالستار هاتف

سلیمان راوش

دهم میزان " مهر ماه"

سالگرد نخستین جشن استرداد استقلال کشور

به همه مبارک باد

یادداشت :

 هنگامیکه جلد دوم کتاب " نام وننگ" تولد دوبارهء خراسان کهن در هزارهء نو " را مینوشتم، ضمن پژوهش بر دورهء اول تاریخ ادبیات  کشور مان یعنی دوره میترایی  به یادگار هایی چند ازاین دوره بر خوردم که یکی هم جشن مهرگان بود. دریافتم که بر خلاف آنچه که تا کنون از سوی محققین و پژوهشگران داخلی و خارجی و به ویژه ایرانیان  عنوان گردیده که  جشن مهرگان، جشن مهر و میترا است، چنین نیست . این جشن به مناسبت روز آزادی و استقلال کشورمان [ بخدی = خراسان، "افغانستان امروزی"] که در تاریخ ادبیات بنام (ایران) ثبت است، می باشد.

 من  سعی کردم اسناد تاریخی را در این زمینه پیشکش حضور نسلهای امروز و فردای جامعه خویش نمایم. تا باشد اگر امسال نه ، سالهای دیگر درفش کاوه ( کاویانی) را مردم سرزمین ما بر فراز البرزکوه، آسمایی ، قلعه های شامخ بست و بلخ و هرات  و بامیان و نور ستان و پکتیا بر افرازند و به رقص و شادی در بهایی آزادیِ دوباره از شر ضحاکیان و ضحاک اندیشان ، بپردازند.

بناا بر این عنوانی از کتابم را که مبین اثبات اولین جشن استرداد استقلال کشور بنام مهرگان است ، برگزیده و  اینک تقدیم هموطنان خویش می نمایم.

مهرگان  یا سومین یادگار دورهء میترایی :

بر طبق آیه های شاهنامه فردوسی شخصیت مهرگان زادۀاندیشه بازیابی و استرداد استقلال کشورمان در زمان سلطنت  فریدون است.

 فریدون یکی  از شاهان پیشدادی بلخی می باشد. فردوسی در شاهنامه می گوید:

   محمد عالم افتخار

                  عصیانی علیه «حماقت بشر»

فقط  دو چیز بیکران است: 

کائینات و حماقت بشر.

ولی من در مورد اولی؛ تردید دارم.

(البرت اینشتاین)  

ـ پیشگفتار آشکار سازِ چیستی و چرایی نمایش "گوهراصیل آدمی"

با عرض سپاسگذاری ها؛ به نسبت استقبال بسیار گرم عزیزان از مبحث «چرا اندیشه های حزب دموکراتیک خلق؛ نیازمند نقد است؟» به اطلاع میرسانم که در نزدیکی ها؛ بخش دیگر را در باب نشست های 48 ساعته استاد میراکبر خیبر با اینجانب؛ آماده و تقدیم حضورتان خواهم کرد؛ ولی هنوز بنا ندارم به تنازع و تقابل "ایزم ها" و "مکتب ها" گذر نمایم. به گمانم هم من اهل این کار نبوده ام  و نیستم.

سلیمان راوش

چندی پیش بانو "ثریا سدید" کتاب ِ را زیر عنوان (درسهای ممنوع) برای خواندن و بازگشادن آن برایم فرستادند.

این کتاب در دوصد و سی و پنج برگه چاپ شده است. روی پوشینۀ آن می خوانیم که:

« این کتاب تاریخ زندۀ افغانستان در بیست سال گذشته (1993 – 2013 ) است.».

در آن روی پوشینه نویسندۀ کتاب ( بانوثریا سدید) می نویسد:« من صبورانه منتظر روزی استم که کسی در افغانستان بپاخیزد، زنجیر های تعصب قوم، قبیله و زبان را بشکند و به این حقیقت معتقد باشد که"اکثریت" عبارت از اکثریت فکری یک جامعه است که آرمانهای مشترک دارند. من چشم انتظار کسی استم که دیگر به شعار (افغانستان گورستان امپراطوری هاست) افتخار نکند چون واقعیت اینست که افغانستان گورستان امید های برباد رفته نسلهای خودش است.»

ثریا سدید را من از کودکی می شناسم، او در یک خانواده مرفه بزرگ شده، و هرگز فقر و گرسنگی را ندیده و با آن آشنا نبوده است چنانکه خود می نویسد: « من در خانوادۀ بزرگ شده بودم که گرسنگی را نمی شناختم ... من با موتر های شیک و قشنگ نا آشنا نبودم سالها موتر های لوکس امریکایی همراه با راننده، پدرم که والی کابل  و بعد ها به حیث رئیس امنیت که در آن زمان بنام ضبط احوالات یاد می شد کار می کرد به دفترش می برد، موتری که که من واقعاً دوست داشتم یک شورلیت 1957 بود با رنگ سیاه و بالهای بلند سفید رنگ که همه آنرا موتر بال سفید می گفتند، چوکی های چرمی و داخل آن از چوب صفا و بلش شده بود و کریم رانندۀ پدرم، با آن کلاه پیک دار و لباس و یونیفورم  با غرور بشت فرمان موتر بال سفید می نشستند...» .

بلی خانوادۀ ثریا سدید از جمله خانواده های اشرافی افغانستان به شمار میرفت.   . اما همین بانوی که در چنین یک خانوادۀ بزرگ گردیده، خلاف آنهاییکه ادعای خدمت به زحمتکشان و بیوه زنان را داشتند ، بدون در نظر تعلقیت تباری خویش، خود را در خدمت جامعۀ فقیر و بی پناه افغانستان قرار داده و در این راه از مرگ و درد نمی هراسد.

به هرحال وقتی کتاب را گشودم و خواندم، دیدم تاریخ افغانستان نیست، زیرا تاریخ تعریف دیگری دارد. بلکه گزارشی از سفر های کاری بانو سدید از افغانستان در مراحل بسیار دشوار آن است.