روزنامه ی وزین 8صبح که نشرات ان در روشنی جامعه نقش بارزی بازی میکند و برخی از رسانه ها از ان بحیث دلایل در نشرات خویش استفاده میبرنددر رابطه به کار کرد های وحید الله شهرانی وزیر معادن و صناعی افغانستان  که دسیسه ازقبل آماده شده از طرف قدرت مندان حاکم در ارگ  صورت گرفته است مورد بررسی قرار داده اند که در ذیل قضایای مربوط به انرا به بررسی میگیریم:

گزارشگر تحقیقی 8صبح ویژه معادن – در صفحه ی خویش  "گزارشی را تحت عنوان( تاراج و چپاول معادن کشور)نشر نموده که دران نوشته شده  پس از انتخاب وحیدالله شهرانی به حیث وزیر «معادن، نفت و گازِ» کشور، شماری از معادن به صورت غیرقانونی با شرکت‌های داخلی و خارجی قرارداد شده است؛8 صبح در گزارش خود کار کرد های وزارت معادن ،نفت و گاز را تحقیق نموده( و الله و بلا) را همه به دوش  وحیدالله شهرانی انداخته در حالیکه وحیدالله شهرانی بعد از فروش تعداد از معادن بزرگ توسط ابراهیم عادل وزیر اسبق معادن ،نفت و گاز افغانستان اشغال وظیفه وزارت را نموده  بدستور شخص حامد کرزی و فیصله شورای عالی وزرا در راس یک هیات که متشکل از سه وزیر و افراد که به عنوان کارشناس امور معادن معرفی شده بودند درامورات بعدی معادن افغانستان سهم گرفته است .

محمد عالم افتخار                      

درین اواخر تقریباً به طور همزمان؛ زلمی خلیلزاد؛ توسط برنامه ساز سیاسی ـ دینی: شفیع عیار؛ متهم به «خیانت»؛ شده و توسط امین فروتن که از ایشان بیشتر میدیای ایرانی؛ منحیث یکی از "رهبرای جهادی افغانستان" شناخت به دست میدهند؛ متهم به «پدر خوانده مافیا و طـــراح "اجـــمـــاع مــــلی!" یا فورمولی برای اشباع غریزه ء قدرت...»گردیده است.

اینکه کمینه شخصاً با جناب خلیلزاد حب و بغضی داشته باشم؛ کم از کم درینجا پشیزی ارزش ندارد؛ و وای اگر در لحظات مشخص و معین زمانی و مکانی ی کنونی یا به عبارت سیاسی تر: جیوپولتیک و جیواستراتیژیک آنی؛ مسایل؛ اینچنین شخصی و یا به انگیزه ها و محرکه های غیر از منافع و مصالح بالفعل و پراگماتیک ملی و میهنی؛ عرضه گردد!

با ناخوشایندی کافی؛ باید به عرض عزیزان برسانم که تا لحظات نگارش این سطور؛ فرمایشات جناب محمد امین فروتن (یکی از رهبران جهادی؛... و به لحاظ قلم و دانش و اطلاعات و قدرت تحلیل؛ برتر از همه آنها) در زمینه؛ روی ویبسایت های آریایی(1)، گفتمان وغیره هنوز ادامه دارد و نمیتوان پیشبینی کرد که بالاخره ایشان؛ قرار است؛ چه نسخه ای برای ما و مردم بدبخت و فلاکت زدهء افغانستان و منطقه و جهان بپیچند؛ تا بالوسیله؛ اگر خدا خواست ؛به خیر و فلاحی؛ امید و آرمان؛ ببندیم؛ ولی چنانکه درین  ویدیو می بینید و می شنوید؛ جناب شفیع عیار؛ حرف و حدیث لازمه را با تمهیدات و پیش زمینه ها و تحلیلات کافی و خیلی ها روشن و صریح؛ تمام و کمال آورده اند:

تا کی به  شب و نام  سیاهی شوم صبور؟!

با این صدای وحشت و اینگونه شر و شور

تاریکی مُــداوم  از این  خـــانه  دل نکند

گویی اسیـــر گشته در آن خوشه های نور

در کـــــوچه های غمــزدۀ  ما کسی نماند

غیر از دو تا پرنده ای معیوب کر و کور

 آن یک خفاش و آن دیگرش شبپرک بود

با روز و آفــتاب  ندارند  ســـر  ســرور

پیرزن پس از صبح بخبر گفتن مرا به درون خانه اش دعوت کرد. خانه ای تقریبا پاک و قشنگی بود. بعد از آنکه روبرویم نشست در حالیکه گلویش را عقده گرفته بود آرام گفت:
ـ شما خوش آمدید. من بلاخره بهتر دانستم وصیت پسرم را در آخر عمرم بجا کنم. هرچند خیلی غم انگیز است اما چاره ای ندارم باید ویلون های پسرم (توماس) را به شما بسپارم تا مثل پسرم آنانیکه میخواهند ویلون نواز شوند از آنها استفاده کنند. و با دست به گوشه ای خانه اشاره کرد جایکه چهار عدد ویلون به دیوار تکیه داده شده بود. پس از کمی خاموشی دوباره گفت:
ـ میدانید سیزده سال ام بود که من با پدر برادر و مادرم دو سال در مکتب موسیقی زندگی کردم و بعد با کشیدن آهی دستش را روی پیشانی اش گذاشته و برای جلوگیری از ریختن اشکهایش به زمین چشم دوخته ادامه داد:
سال دوم جنگ جهانی، اتریش را المان اشغال کرده بود و نمیدانم از منطقه ای در شمال شهر چرا ما را از خانه های ما به زور کشیدند و آنجا یعنی مکتب موزیک آوردند. کار ام این بود هر روز ده بار به کلیسا داخل شوم و دعا کنم تا دیگر جنگی نباشد و ما باز به خانه خود برگردیم...