محمد عالم افتخار
(ایاد جمال الدین عالمِ عراقی)
اخیراً مولوی ایاد جمال الدین عالم دینِ عراقی طی یک نشست تلویزیونی؛ حقایق کتمان شده و انکار شده با اهمیت و تعیین کننده در مورد دیانت اسلام و صدر اسلام را برملا کرده است:
*********
*ـ در مدینه بود که؛ منافقت و حزب منافقون به وجود آمد که قرآن وسیعاً به آن می پردازد!
*ـ دو رویی در میان مردم؛ واکنشی در برابر حکومت دینی بود.
*ـ قانون (حکومتی) را باید شهروندان بنویسند نه کدام خدا!
*ـ در اسلام؛ «حقوق بشر» نیست!
*ـ پلیدی هایی که امروز به نام "الله" انجام میشود؛ در سابق هم میشد!
*ـ آیا پیامبر اسلام آمده بود که مردم را اسیر و برده کنند و در بازار های دمش و قاهره و بغداد... بفروشند؟!
*********
https://www.facebook.com/video.php?v=328349784019526
(اینک بخش دوم گفتار در مورد این ویدیو کنفرانس:)
نه دنیا؛ سیاه و سفید است و نه مساله هایش:
اینکه دنیا سیاه و سفید نیست و مثلاً یک جزء سخت کوچک آن؛ مانند نور سفید خورشید؛ حین تجزیه در منشور؛ حد اقل هفت رنگ اصلی را از خود بروز میدهد؛ به معنای آن است که نه باید با عالم هستی و تطورات آن در زمان و مکان؛ برخورد سطحی و سرسری داشت.
در زمره بخش های هستی؛ موجودات حیه؛ بغرنجترین استند و آدمی؛ اگر نه به حساب جسامت و فیزیکش ولی قطعاً به حساب روان و فرهنگش؛ پیچیده گی های پیمایش ناپذیری پیدا کرده است و کماکان پیدا میکند.
نورمحمد غفوری
ماربورگ، 10.01.2015
در صفحهٔ فیسبوکي محترم رمضان بشردوست کلیپ ویدیویی دلچسپِ را دیدم که نمیتوان از کنارِ آن با بیتفاوتی گذشت.
محترم بشر دوست در مصاحبهٔ با جناب یما سیاوش در تلویزیون طلوع نیوز در برنامهٔ فراخبر بتاریخ ۶ جنوری سال ۲۰۱۵ در صحبت های خویش بر ریشه، مشکلات و نواقص حکومت وحدت ملی روشنی انداخته و «کارنامه های تاریکِ حکومت صد روزهٔ ع و غ» را به شدت انتقاد نموده، آن را وحشتناک توصیف کرده است. وی ملت را به بیداری دعوت نموده، شعار سرنگونی حکومت وحدت ملی را عمده ساخته، و مردم را به این امر تشویق نموده است.[1]
میخواهم در اینجا نظر خویش را با محترم بشردوست و سایر دوستان و سیاستمداران وطندوست و دردمند کشور عزیزم شریک بسازم.
حملۀ وحشیانه و کشتار بیرحمانۀ ١٢ نفر که هیأت تحریریۀ(شارلی آبدو) قدیمی ترین مجلۀ طنز فرانسه که تابوها را به چالش کشیده و هالۀ تقدیس مقدسین را درهم می شکست، نیز جزء آنها بودند، یکبار دیگر سبعیت و وحشیگری گروه های اسلامی را ، آنهم در حریم دست پرورنده گان شان، به نمایش گذاشت.
فرانسه در سوگ فرو رفته است و دولت مردان آن اشک تمساح میریزند. این کشتار وحشیانه از آن جهت بیشتر تکاندهنده است که خلاف انتظار دولتمردان فرانسه و بورژوازی جهانی، نه در لیبی، سوریه و عراق، بلکه در قلب فرانسه اتفاق افتاده است. مردم آزادیخواه جهان به یاد دارند که چگونه سارکوزی و اولاند، همین نیروها را در لیبی و فرانسه کاشتند و پروراندند. و چگونه ازینکه برای رشد و گسترش آنها مساعدت ها و تشویق لازم صورت نمیگیرفت، گلو پاره میکردند. سکوت شرم آور دنیای سرمایهداری در قبال کشتار انسانها بهدست همین نیروها در لیبی، سوریه، عراق، افغانستان و شاخ آفریقا مشمئز کننده و نفرت انگیز بوده و سیاست دو پهلوی آنها در برابر نیروهای به شدت عقبگرا و وحشی اسلامی، نفرت برانگیز تر است.
حکومت دو سرهٔ وحدت ملی صد روزه شد. چه خوب گفته اند که صد فقیر در یک گلیم بگنجد، ولی دو پادشاه در یک اقلیم نه! اما ضرورت مادر ایجاد است.
انتخابات سال ۱۳۹۳ هجری شمسیافغانستان یک پدیده بخصوص افغانی بود. در این انتخابات مردوزن افغان اشتراک وسیع نمودند. اما اداره کنندگان و برگردانندگان انتخابات نخواستند و یا هم نتوانستند به شکل درست و قانونی آن را برگزار نمایند. کمیسیون های انتخاباتی که از جانب رئیس جمهور اسبق به «تیپ و احساس افغانی!» تعین گردیده بود، نظر به اهدافی که در عقب آن نهفته داشت، از استخدام متخصصین با تجربۀ خارجی در آن جلوگیری نمود. خود افغانها و بخصوص اعضای کمیسیون انتخاباتی تجربه دموکراسی و انتخابات بیطرف را نداشتند. تقلب، دسیسه، رشوت و تجارت سیاسی غیر مجاز در کمیسیون انتخابات مسلط بود. دور اول انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۹۳ نیز با دغلبازی و تقلب همراه بود.
عطامحمد نور این شخصیت وطنپرست جهادی در لست ترور ناتو بوده ...
https://www.youtube.com/watch?v=pQuxLbS8_uU&list=UUSBn0GRI9ET7TMh1e-HXWDQ.
مقالات دیگر...
- خلکو !
- «حقوق بشر» و حقوق شهروندی؛ هیچ ربطی به اسلام ندارد!
- آواز عشق
- اعلامیه گروه هماهنگی عدالت انتقالی....
- ویدیوکلپ 157 شفیع عیار( سال نو 2015 مبارک)
- رفتار غیر انسانی جمهوری اسلامی با مهاجرین افغانستانی نباید بی پاسخ بماند
- اندکی پیرامون شادروان سعدالدین بهاء
- قُدسیه؛ چه گناهی داشت که شُکریه؛ نداشت؟!
- نفت بمثابه یک اسلحه سیاسی؟
- (قصۀ خونین دلان) و (هوای آلوده ) دو سروده از رسول پویان