قیوم بشیر

ملبورن – آسترالیا

دوم فبروری 2014

اگر دانم که می مانی ترا بی عار می خوانم

رفیق  طالب  وحشی  و هم غدار می خوانم

برو جانا رها  کن  ملک  ویران  دلیران را

وگرنه تا ابد با دشمنان  همکار  می خوانم

بسی با امر خود بینی  نمودی زیر پا قانون

برو ورنه  ترا  بیچاره   و بیمار می خوانم

محمد عالم افتخار

 (ادامه) جز بشر؛ هیچ جاندار دیگر؛ به دانش و دین ضرورت ندارد!       

در جریان زندگانیِ دوران بلوغ؛ دو بار گرفتار گریستن هیستریک بسیار شدید و عجیبی گردیدم.

نخست؛ باری بود که در روز های پس از تسلط یافتن طالبان بر شمال کشور؛ موفق شدم از دکتور جوانی یک تعداد کتاب های طبی نو چاپ را جهت مطالعه بگیرم.

این کتاب ها غالباً خیلی قطور بودند و بعضاً تا سه جلد که رویهم ارتفاع 16ـ 15 سانتی متر را اشغال میکردند؛ مثلاً کتاب سه جلدی فارموکولوژی کاتوزینگ.

روزی که گرم مطالعه کتاب خیلی دلچسپ و برایم مهم و سیر آموزش "هیستولوژی" بودم؛ یکی از «رفقا»ی عزیز به ملاقاتم آمد و من هم خودمانی گری کرده او را به اتاق مطالعه خود بردم که بر علاوه؛ کتب چندی مانند روانشناسی مرضی اطفال؛ اناتومی انسان؛ مورفولوژی، یکی دو فرهنگ لغات و اصطلاحات و چیز های دیگر نیز دور و برم بود.

صرف نظر از خوش و بش و تعارفات و تشریفات؛ این «رفیق» که فارغ صنف 12 بوده و برعلاوه مدتی در شوروی چیز هایی خوانده بود؛ به طرز کاملاً جدی مخاطبم کرده گفت:

ـ راستی، راستی حالا هم کتاب میخوانی؟؟!

مـــــــاریـــــا دارو

   بااظهار  سپاس  و حمایت  از فراخوان  آقای سلیمان کبیر نوری زیر عنوان

زنان، مادران و دختران وطنم؛ به پا خیزید!)(

خطاب  به زنان  افتخار آفرین  کشور!

هرگاه  تو نبودی  جهانی  هستی  وجود نداشت…این تویی که  تسلسل بشریت را بوجود آوردی  و این  تویی که از شیرهء  وجودت از خون  رگهایت  طفلی را تغذیه  و بدنیا میآوری  و اورا بارور میسازی  و آن نهالی پروده  دامان  توست که علیه  آزادیها و حقوق  حقه تو  دستور خفه شدنت را صادر مینماید.

آری...!  ای  زن ! ای  زیبایی  جهان!  و ای  درخشش  صفا و محبت ! بتو  میگویم  که  حق  گرفته میشود. اگر  قامتت را راست  نسازی،  و برای  گرفتن  حقوقت  مبارزه  نکنی، دلیل بی تفاوتیها برانست  که طرف  ستمگران را انتخاب  نموده  ای.

رسول پویان

گـم‏گـشته دل واله و حـیران به دست کیست

خانه به دوش بی‏سروسامان به دست کیست

دانــش‏پــژوی خـبـره و آمـــوزگـار مـــــن

این طفل پاگـریـز دبسـتان بـه دست کیست

گـفتم که مسـت می‏کنمش از شـراب عشـق