محمد عالم افتخار

با عرض سلام و سپاس خدمت همه عزیزان؛ به ویژه آنان که به مناسبت عید فطر و مقالات و مباحث اخیر اینجانب به روی انترنیت؛ پیام ها و ملاحظات و مهربانی های خود را برای بنده ابراز داشته اند.

از همین سلسله امروز پیام خیلی های وزینی را در پیشگاه شما میگذارم. چنانکه مشاهده میفرمائید؛ این پیام مؤکدا "یاد داشت خصوصی" است و به همین خاطر شاید فصاحت و بلاغت در حد مطالبی که برای نشر آماده میشود؛ در آن مدنظر نبوده است؛ به هرحال کمینه آنرا سزاوار تقدیم داشتن به حضور شما عزیزان و کافه مردمان نجیب افغانستان دانسته از فرستنده محترم که شخصیت فرهنگی ارجمند و خوش نام و با سابقه طولانی اند؛ تمنا کردم تا چنین اجازه ای را به من لطف کنند که مهربانی کردند.

این کمترین در آینده حرف و حدیثی درین رابطه و سایر پیام ها و فرمایشات که قسماً به شدت ضد و نقیض هم میباشند؛ خواهم داشت ولی امروز نمیخواهم هیچ اما و اگری افزود کنم . البته به مراتب شادمان میشوم که عزیزان صاحب نظر و اندیشه درباره نقد و تبصره بفرمایند و یا از برداشت و استنتاج خویش من و نگارنده این یاد داشت تاریخی را مطلع فرمایند:

*********

یادداشت خصوصی

دادې څه انصاف دی،دخوښئ په ورځ خفګان راوړې

مونږته خوښي نه راوړې اختره،وير پریمان راوړی

مونږدرته شېبې شېبې شميرو،چې بيا اخترراځي

راشې خوهرکورته مودغم نوی داستان راوې

مونږ درنه اختره!دخوښيوانتظارکوو

ته اوس دخوښيوپه ځای ويرپه ارمغان راوړې

دلته اوس اختره!کونډې،بورې په پلتنودي

رسول پویان

طفلکان، از هرسو چشم بر آسمان دوخته بودند. دختر آسمان، چون ماهیان سپید در اقیانوس فضا غوطه می‏زد. زهره با خوشه‏های پروین بازی می‏کرد. مشتری در بزم شعر و موسیقی اورانوس می‏رقصید. خورشید با انوار اهورایی با دیوان می‏رزمید. پدران با بسته‏های نقل و کلچه به سوی خانه‏های خود می‏شتافتند. مادرها حنای عید بر کفت دست دخترکان می‏نهادند. در این خلوت صمیمانه و آرام، ماه غمزه کنان گوشۀ ابرو نمایانید؛ فریاد شادی طفلکان فضا را پرنمود. وا وا، فردا عید شد؛ وا وا، فرد ا عید شد.

در میان آن همه شور و نشاط ناگاه صدای وحشتناکی شهر را ‏لرزانید؛ بلی! انفجار، انتحاری، بم کنارجاده، طالب، آدم کشی، وحشت و... هنوز دلها می‏لرزیدند که نوای آسمانی مرگ و نفرین بر جنگ افروزان و لعنت بر حامیان داخلی و خارجی این دیوسیرتان خون آشام در سراسر شهر و دیار ‏پیچید و مردم افغانستان همدلانه کمر به مبارزۀ سرنوشت ساز با هرنوع وحشت، خشونت، ناامنی و مردم آزاری بستند و همصدا این شعار را سر دادند:

یا مرگ، یا امنیت و آزادی

پیام عید

لـبــانـت مـــزۀ عـنـاب دارد                دهـان قنـد و شــراب نـاب دارد

دو زلف پیچ در پیچ سیاهت                دوصد دور و هزاران تاب دارد

چه میشد
جه میشد گر همه یکرنگ بودند
بدون کینه ضد جنگ بودند
نمیشد گر خدا میساخت خلقی
که با هم ریتم یک آهنگ بودند

بت پرست

نمـی گوئیم چه  بودیم  و چه هستیم
فقط با فکر و ذکــــر خویش مستیم
به رنگ و روی و باور از حسادت
مسلمانیم ... ولی  بت می  پرستیم