رسول پويان 

موسسات غيردولتی خارجی در هم‏آهنگی و همکاری با موسسات دولتی و قوای نظامی خارجی به منظور اهداف خاصی در افغانستان فعاليت می‏کنند. آنها با اين‏که پراکنده عمل کرده و نتوانسته اند برمحور منافع عمومی غـرب در افغانستان و منطقـه مـوفقيت‏های برجسته يی به دست آورند؛ ليکن دارای اسـتـراتـيژی، تاکتيکـ‏ها، منافـع و پالسی مشخص خـود اند        
حضور آنان موازی با دولت ضعيف، بی‏کفايت و آلوده به فساد کابل طی ساليان متمادی مانعی در راه درک و دريافت فرهنگ و مدنيت تاريخی ما، ساخت و شيرازه بندی نهادهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی داخلی، تقويه و توسعۀ قدرت دفاعی، امنيتی و اداری، استقلال و استقرار حاکميت ملی ما بوده است.         
اين موسسات خارجی که از طرف دونرها (موسسات خيريه، مراکز دينی، بانک‏ها، کمپنی‏ها، تاجران، دولتها و ديگر ارگانهای خارج از افغانستان) تمويل می‏شوند، نقش عمده و قدرت اقتصادی زيادی در کشور ما داشته و دارند. آنان در تمام عرصه‏ های حقوقی، قضايی، اقتصادی، فرهنگی، بازسازی، نظامی، سياسی، امنيتی، خبری، استخباراتی، دولت‏سازی، صحی، امور زنان، غيره و غيره فعاليت می‏کنند.  

گفت و گوی با نیلاب سلام

شیرین نظیری فعال حقوق زن

کارشناسان معتقدند که خشونت ابتدا درذهن شكل می گيرد وبراساس گفتمان فرهنگی جامعه بنيان نهاده می شود .درواقع هويت وريشه يابی خشونت ورزی رابايد درساختارفكريی-‌‌فرهنگی جامعه جستجو كرد. خشونت گرچه درمناسبات اجتماعی وفردی انسانها بروز می‌يابد اما بيش ازآن درالگوی رفتاری وساختارفرهنگی جامعه به رسميت شناخته ومبتنی برانسان شناسی وفلسفه اجتماعی هرجامعه والبته تجربيات تاريخی يك تمدن خاص بنا می‌شود.
پدیده ای بنام خشونت دربرابرزنان سده های متمادی است که درچپیره ، فرهنگ وخصلت مردان وزنان افغانستان ریشه دوانیده است.افزایشخشونت دربرابرزنان ازخانواده آغازتا جایکاروآموزش به گونه یگسترده ی درنا برابری های جنسیتی، سنت های سخت گیرانه مذهبی، فرهنگمرد سالاری، فقر،عقب مانده گی اجتماعی، فرهنگی ، کاستی های قانونی ، بی‌توجهی نهادهای حمایتی وهزاران عامل دیگردرگسترش این امردخیل بودهو روزتا روز گلوی زنان بی گناهی ما را می فشارد وبه گودال نیستی می فرستد. برای اینکه علل وعوامل این انگیزه را تا حدودی ریشه یابی نمایم وراه های کاهش آنرا دریابیم، گفتمانی داریم با بانو نیلاب سلام نویسندۀ مستعد کشور ـ نویسندۀ کتابهای "پرنیان سخن" و "گردنبند مروارید".

آنچه در چند روز گذشته در سرخط اخبار وقایع افغانستان تکرار میشود قابل غور و بررسی است.

1 ـ موضوع حمله به اسد الله خالد رئیس امنیت ملی دولت کرزی است که با اعتراضات وسیعی از جانب مقامات دولتی افغانستان قرار گرفته است.

حامد کرزی حمله به استاد برهان الدین ربانی و اسدالله خالد رئیس امنیت ملی افغانستان را به شورای کویته! نه طالبان نسبت داده است. این دیدگاه کرزی چنین معنا میدهد که شورای کویته یک سازمان دولتی جمهوری اسلامی پاکستان است که در آن سیاست های پاکستان در مورد افغانستان طراحی و مورد اجرا قرار میگیرد. ولی طالبان سازمانیست که دولت پاکستان نه در تربیه و تمویل آنان ونه در تحریکات آنان برای هجوم به افغانستان دخالتی دارد. اینها همه بهترین فرزندان این آب و خاک بوده و در کوهپایه های سلیمان دور از چشم دولت مقتدر پاکستان، امریکا و انگلیس برای آزادی افغانستان از چنگال اعضای ناتو خود را منفجر میکنند. بم کنار جاده میگذارند و یا رو در روی عساکر اشغالگر امریکا و شرکا با متانت ایستادگی میکنند.

محمد عالم افتخار

مقدمه بر:

برای اینکه تاریخ؛ لاشهِ «سگ مرده» نشود!؟

عزیزان کاربر انترنیت ـ یعنی نه لزوماً همه عزیزان!ـ مستشعر اند که اینجانب؛ طی هفتهء گذشته مقاله منتخبی را از نام و آدرس خود؛ بر روی امواج قرار دادم که از منابع انترنتی اخذ شده بود و بر علاوه عین مقاله را سایت بزرگ و با صلابت آریایی نیز در بخش " اطلاعات هفته گی" ی خویش درج نموده و به اختیار خواننده گان و خواهنده گان و متفکران و اندیشمندان قرار داده است.

متنی که انگیزه و دلیل و منطق این انتخاب را توضیح میداد؛ چنین است:

*******

(من ـ محمد عالم افتخار) حدوداً شش ماه پیش ایمیلی دریافت کرده بودم حاوی پیام و پرسشی که خیلی ها معذب و حتی بیمارم ساخت. طی تمام این مدت قادر نشده ام از کابوس این پیام و پرسش؛ خویشتن را رهایی ببخشم. حتی گاهگاه؛ همین پیام و پرسش؛ حین صرف طعام به سراغم می آید و لقمه نان تر و خشک و به هر حال غریبانه و از نظر مذهبی و معنوی حلال؛ در گلویم به زهر مبدل میگردد و پشت سر آن بدخوابی و بیدار خوابی و یا هم کابوس هایی که برای از پا در انداختن هر بنی بشری کافی و حتی زیادی است.