چهار شنبه 26 مارس 2014, بوسيله‌ى عماد عابدی

دولت پاکستان، در زمان ریاست جمهوری پرویز مشرف و رئیس اطلاعات او، ژنرال اشفاق پرویز کیانی، طالبان را حفظ و حمایت میکرد تا توسط آنها هم گروه های متعدد شبه نظامی مقیم این کشور را کنترل کند، و هم از آنها به عنوان یک نیروی نیابتی برا ی به دست آوردن نفوذ و در نهایت تسلط بر افغانستان استفاده کند. این بازی چنان پیش برده میشد که درک آن از خارج مشکل مینمود، اما راهبردی که در پاکستان شکل گرفته است همکاری ظاهری با امریکا در مبارزه علیه تروریسم وهمکاری مخفی و حتا هماهنگی با طالبان و شبه نظامیان کشمیری و خارجی مرتبط به القاعده است.

نویسنده: کارلوتا گال (نیویارک تایمز) 
برگردان به فارسی: عماد عابدی

مدت کوتاهی پس از حملات ۱۱سپتامبر، من به افغانستان رفتم تا از آنجا برای روزنامه نیویارک تایمز گزارش بفرستم. من بیشتر ۱۲سال آینده را در آنجا گذراندم که درین مدت شاهد احساس آزادی و رفاه ای که در پی سرنگونی طالبان وعده داده شده بود بودم، و پس از آن دیدم که چگونه این امید به تدریج ناپدید شد. قانون اساسی جدید و دو دور انتخابات زندگی مردم عادی افغانستان را بهبود نبخشید؛ طالبان دوباره بسیج شدند و برای حملات چریکی خود تعداد فزاینده ای طرفدار یافتند؛ در سال ۲۰۰۶، هنگامی که آنها حمله بلند پروازانه ای را برای بازپس گرفتن جنوب افغانستان به راه انداخته بودند و بیش از صد بمب گذار انتحاری فرستادند، روشن بود که نیروی این حریف کشنده و مصمم در حال رشد است، نه در حال نابودی. هرگاهی که من به دیدن محل های انفجار بمب و میدانهای جنگ طالبان بازخیز میرفتم، افغان ها همیشه یک موضوع را به من میگفتند: سازمان دهندگان شورش در پاکستان استند، به ویژه در منطقه غربی کویته. یافته های پلیس نشان میداد که بسیاری از بمب گذاران، نیز، از پاکستان میآمدند.

رسول پویان

مـن کــودک آوارۀ دامــان خـیـالـم

بی مـادرم و خسته و گریـان خیالم

با خـال لب یار دهم ملک سـمرقند

چون حافظ مسـتانه ثناخوان خیالـم

گه هدیه دهـم تخت سلیمان به فقیری

تـا خـاتـم انگـشـتر سـلطـان خـیالـم

باید گریستن، ای طفل هموطن،

این چاپ ُدره هابر اندام نازکت،

نقشِ جهالت است که بیداد میکند

                     ***

باید گریستن ،ای دختر وطن

بر گوشها  صدایی  ازین تازیانه  ها

صد «رابعه» و «طاهره»   و«انجمن ها» *

رسول پویان

نقد و بررسی عالمانه و پژوهشگرانه گذشته خورشید تابناک آیندۀ وطن است. در این نقد و بازیابی بایست چشم تعصب، نگاه محدود ایده ئولوژیک، نشنالیزم کورو قضاوتهای یکجانبه بسته بوده و در عوض هدف اصلی رسیدن به گنجینه های تمدنی وحدت در فضای پرگشایش دیموکراتیک برای گذار از بحران عمومی، جنگ خانمانسوز، استبداد ایده ئولوژيک در زیر هرنام و نشانی، سلطۀ قومی، تعصب و تبعیض زبانی، مذهبی و جنسیتی باشد. برای ساخت این سیستم سیاسی، اقتصادی و اجتماعی نیاز به درک و شناخت ارزشهای گزیدۀ مدنیت های تاریخی ما، کشف و به کار اندازی ظرفیت های آشکار و پنهان طبیعی و انسانی موجود و استفاده آگاهانه از تجارب و دست آوردهای جهانی می باشد. شعور جمعی در کشور ما باید تا آن درجه ارتقاء و تکامل کند که توان رهبری و هدایتگری این جنبش عمومی و حرکت درازدامن را در عرصه های گوناگون داشته باشد.