رنجهای مُقدس

   " اگر اختیار با من باشد که میانِ مرگ و زندان یکی را انتخاب کنم ، من مرگ را انتخاب می کنم." از شنیدنِ این جمله عمیقاً متأثر می شدم و قلبم به درد می آمد. اعتراض گونه می گفتم: " نعیم جان ، اینطور نگو! رنجِ زندان پاره ای از رنجِ مبارزه است؛ باید صبور و مقاوم باشیم، هرزمانی که مرگ به سراغ ما آمد ، آنرا هم می پذیریم. "

نعیم "ازهر" تبسمِ کوتاهی می کرد. معنایِ این تبسم آن بود که چرا لعل به بدخشان می بری؟ با شله گی موعظۀ خود را ادامه داده می گفتم: " اینکه زندان مکانی است پُر از درد و عذاب و تنوری است گدازنده ، در آن شکی نیست، ولی ما ناگزیریم این آتش راتحمل کنیم . شاید آسان ترین راه برایِ یک فردِ مبارز انتخابِ مرگ باشد. . . . "

نعیم "ازهر" بدون ارائه دلیلی رویِ نظرش ایستادگی کرده می گفت : " خوب ، من همین طور فکر می کنم. رستاخیز هم مثلِ من بود."

  پس از شهادتِ سیزده تن از یارانِ سامایی ام - به تاریخ هفدهم سنبلۀ ۱۳۶۱خورشیدی - من و نعیم "ازهر" در کنارِ هم بودیم. سزاوار است که نامِ های ماندگار این سیزده تن از سرسپردگانِ راه آزادی را ولو تکرار هم باشد ، بار دیگر ذکر کنم تا این موضوع بسیار مهم نیز ثبتِ همین متن گردد:

(انجنیر نادرعلی دهاتی، داکتر عبدالواحد رائین، انجنیر زمری صدیق، انجنیر میرویس، انجنیر محمد علی، انجنیر محمد امین، انجنیر داود، شاهپور رویین یار قریشی، انیس آزاد، داکتر صدیق جویا، قاضی احمد ضیا، زبیر احمد و ضیاء الحق).

نعیم انسانِ آرام ، مؤدبو کم گپ بود. تا ضرورتی پیش نمی آمد سُخن نمی گفت. بیشتر اوقات با افکار و احساساتِ درونی اش مشغول می بود. مردم ما گفته اند: "هر که بامش زیاد ، بَرفش زیاد." از همین سبب غم و سودایِ او به اندازۀ مسئولیت های مهمش در "ساما" بود. گاه گاهی  کم حرفی و در خود فرو رفتگی اش از حَد می گذشت. می کوشیدم او را از آن حالت بیرون بکشم. موضوعی را در میان می انداختم. مثلاً ازش سوال میکردم:

محمد ظهور پوپلزی

د تاریخ تکرار او کرزی:

پدی ورستیو کی د افغانستان او امریکی دولتونو ترمنځ د امنیتی تړون پر سر

ځینی اختلافات رامنځ ته شوی، او دغه اختلافات ددی سبب شوی چی دافغان دولت

له لوری امنیتی تړون امضاء نشی.

د افغان دولت له لوری د امنیتی تړون نه امضاء کیدل په خلکو د مختلفو لید

لورو د پیداکیدو سبب شوی، ځینی خلک د تړون امضاء د افغان دولت په ګټه

بولی او ځینی یی هم نه امضاء د افغان دولت په ګټه بولی. د شوو

ټولپوښتنو(څیړنیز ټولپوښتنی چی د مخلتفو ښارونو د اوسیدونکی سره شوی دی)

څخه داسی معلومیږی چی معمولا هغه ښارونه چی د پرمختګ له پلوه په لومړی

درجه کی دی، ددی ښارونو اکثره اوسیدونکی د تړون امضاء د افغانستان په ګټه

بولی او وایی چی دا تړون امضاء شی، او هغه ښارونه چی په دوهمه او دریمه

درجه کی دی ددی ښارونو اکثره اوسیدونکی بیا د تړون نه امضاء د افغانستان

په ګټه بولی، او دوی د تړون د امضاء سره مخالف دی.

پدی اړه مو د حقوقو پوهنځی قدرمن استاد پوهندوی منګل شیرزاد نه پوښتنه

وکړه، ایا دا تړون د افغانستان په ګټه دی او که زیان؟ او ولی کرزی نه

غواړی چی دا تړون امضاء شی؟

بیدارتگلاره خبری اژانس

دکرزي او امريکې تر خوابدون ها خوا کتنه

نظرمحمد مطمئن

له تیرو دولس کلونو راهيسي د افغانستان او امريکا تر منځ اړيکې کمزوري وو، په داسي حال کې چې امریکا د افغانستان بهرنۍ تګلاره تر خپل کنټرول لاندي نيولي وه، دا ډول تجارتي، ښوونيز او د رسنيو تګلاري هم د امريکا تر کنټرول لاندي او دهغوی په خوښه ټاکل کيدلي..

د افغانستان او امريکا اړيکې په تیر وخت کې هم د شخړو او جنجالو درلودونکې وو، د بوش په وخت کې تر يو حده ښه وو، خو د اوباما په دواړو دورو کې ښاغلي کرزي او امريکا چې کله هم د دوی د خوشي خلاف کومه مسئله وي، دوی يې پر سر جنجال کړی او خپلو ځانګړو ګټو ته يې برتري ورکړي  ددي پر ځای چې د ملتونو او هيوادونو ګټې په پام کې ونیسي.

د ولسي جرګې غړي هم کمه برخه د ښاغلي کرزي د خوښې او ډیره برخه د امریکا په خوښه او ډیر کم شمير يې خپلواک دي.

۲۰۰۵ کې د ولسي جرګې له پاره ډیری يې جنګسالارانو لاره ورته پيداکړه، چې دغه ډول پارلمان په هيواد کې د تروريزم او نا امني سره ځکه مرسته وکړه چې مخکې هم خلک همدغو جنګ سالارانو ځورولي وو۲۰۱۰ پارلماني انتخابات بيا ډیر ککړوو، ډیره زياته لاسوهنه پکې وشوه، د خلکو رښتينو استازو پارلمان ته لاره پيدانه کړه، او د پارلمان غړي بيا هم د حکومت او امریکا په خوښه انتخاب شول، د اوسني پارلمان غړي هم د ښاغلي کرزي او امریکا سره په معامله کولو کې اړيکې لري، د حساسو مسئلو د پريکړو پر وخت د امریکا او ښاغلي کرزي غوښتنې په پام کې نیسي.

له تیر يوه کال او يا زيات وخت څخه د ښاغلي کرزي حالت بدلون کړي، ځکه دهغه دوره نوره پای ته رسيږي، د امريکا سره يې شخړي زياتې وي او د هغوی پر ضديې ځينې څرګندوني کړي، دا هر څه دده خپل شخصي غوښتني دي، چې د امریکا سره د واک پر سر شخړي کوي، نور نو د امريکا  او کرزي تر منځ پټي معاملي مخ په ختميدو دي، اوس کرزی هڅه کوی چې ځان خپلواک او د افغانانو دوست وښيې، مګر امريکايان تر ده ښه پوهيږي چې اوس يې وخت نه دي، او وخت يې له لاسه ورکړی دی..

محمد عالم افتخار

   *ـ از «قرارداد امنیتی» تا امنیت قراردادی!؟

   *ـ اندر باب معمای به پای ایستاده شدن!؟

   *ـ کردم اشارتی و مکرر نمی کنم!

« به نظر می رسد صحبت های رئیس جمهور اگر به صورت درست به مردم افغانستان منتقل شود، جای هیچ گونه نگرانی از آینده نخواهد بود زیرا او می داند که چه چیزهایی در جهان، در سطح منطقه و در افغانستان جریان دارد. این قلم باور دارد که رئیس جمهور افغانستان به رغم تبلیغاتی که علیه وی می شود چیزی را برای خود نمی خواهد او به فکر افغانستان است و تحکیم وحدت ملی است. تذکر قاطعانه رئیس جمهور خطاب به اصحاب تلویزیون ژوندون یکبار دیگر بین خبرنگاران این باور را تقویت کرد که روزگاری مردم افغانستان خواهند گفت که رئیس جمهور حامد کرزی دلسوز به وطن و مترصد منافع ملی بوده است.»

سخن بالا نتیجه گیری و برداشت محترم محمود حکیمی از دیدار اخیرش با حامد کرزی میباشد که خود؛آن را چنین وصف می نماید:

«رئیس جمهور حامد کرزی در یک نشست چهار ساعته و  صمیمی با خبرنگاران افغانستان، صحبت های مهمی ایراد کرده و به سوال های پرسشگران جواب های صادقانه  و قاطع داد. این یک نشست بی سابقه بود هم از نظر زمانی و هم از نظر محتوای آن. رئیس جمهور حامد کرزی درست مانند یک شهروند عادی ولی آگاه از مسایل پشت پرده سیاست، بطور خودمانی و صمیمانه به تشریح موضوعاتی پرداخت که حقیقتا برای اکثریت اعضای آن نشست تازه گی داشت.»

اینهمه برای من؛ از آنجهت هم خیلی ها گوارا  و شادی بخش است که محترم محمود حکیمی دوست عزیز و همکار سابق بنده در نشریه ای به نام «طلوع افغانستان» بودند که در سال های 2001 و 2002 انتشار می یافت. ایشان در مسایل اجتماعی ـ ملی و منطقی و علمی در همان زمان نیز انهماک نقادانه و پر وسواس و حتی در مواردی سختگیرانه داشتند و کم از کم یک بار نسبت موضعگیری اعتدالی و ترمیم کننده اینجانب که در مورد معینی اتخاذ نموده بودم؛ به حد کافی بالای من بر آشفتند. سخت گیری ایشان و همکاران معین دیگر در همین مورد؛ تا از هم پاشیدن مجمع کاری ی متذکره پیش رفت.